Betiko txokoan zegoen, zigarroa belarri atzean eta tragoa eskuan, lagun latinoekin hizketan. Etxeko balkoitik ariko balitz bezala, jendeari keinuak egiten zizkion.

Kasualitatearen zioak, gure koadrilara hurreratu zen, guztioi txokala egin eta berean jarraitzeko. Ez nengoen umorez; beste zerbeza bat eskatu nuen.

Joateko imintzioz nire ondotik pasa zen gero, baina ezin isilik egon.

— Jode tú, el otro día te ví en el periódico, y me hizo mucha ilu porque has estudiado conmigo.

Trago luze bat eman eta bertan laga nuen botila. Umorea petraldu besterik ez zitzaidan egin. Itsas bazterretik etxerako bidea egin nuen. Beste sasi-parranda nazkagarri bat.

Noiz utziko didate esaten nire anaia kabroi bat dela? Elkarren arteko antzaz baliatuta artikulu hoiek nire izenean firmatzen dituela?

Horrelako bizitza nahi zutenek eraiki dute kanpoko hilotz-korda.

Begiek ez digute engainua ezkutatuko, burua izango da makinaria martxan jarri eta perfektua bezalako hitzei forma emango diena.

Etxeratze-agindua, putzu ilunak lurrean, kalera egin dugu.

Antzokitik kanpo, begiradak laberintoak izan daitezke.

Zapatu eguerdia inguratzen den honetan eguzkiak epel jotzen du hegoaldeko balkoian. Liburuaren azken orriak gozatu eta, gora begira, begiak itxi ditut. Atea jo dut urrutian, postariz jantzitako umeak bezala, eta aspaldiko jolasen putzuan galdu zait memoria. Gaiztoen paperean jarri eta ihes egitea zen helburua askotan.

Zure etxera inguratu nintzenekoarekin parekatu dut. Orduko hartan, gure arteko kilometroen aitzakia gainditu eta atea jo nizunean, ez zuen inork erantzun. Banekien barruan zeundela, baina isiltasunaren mezua helarazten zuten taupadek STOP hitza errepikatzen zuten.

Begiak ireki ditut. Kosta zait. Buzoirako bidea hartu dut, egunkariaren bila. Tartean gutunazal bat zegoen; azkar ezagutu dut zure letra. Baina aspertuta nago esker txarraren negarrak urrutitik jasotzera eta horregatik bota dut zure karta zuzenean zakarretara.

Gaur diferenteak direlako taupadak eta aurrera joateko norberak egin behar dituelako kilometroak, besteen mozorroetan ezkutatu gabe. Liburuak irakurtzea bezala da, norberak bizi behar du kapitulu bakoitza, aurre egin parrafoei, hitzei. Eta gozamenez jarraitu, azken eteneraino, zapatu eguerdi batean eguzkitan legez.

Bi ur tanten artean dago bilatu ezin dena, abenduko goiz euritsu hartan amak kafea atera eta periodikoan atentzioa deitu zizun zutabe hura, moztu eta ordutik aurrera kajoiko bazter batean gordeta dagoena, negu(h)aren ispilu ustekabea.

Niri begira zeunden argazkian, hala salatzen zuen behintzat zure begi-ninietan agertzen zen itzalak. 1995eko udaberria zen hura.

Urte batzuk geroago, argazkia eskutan hartu eta zure aurpegiko peka txikienei begira galdu naiz. Denborak utzitako euri-tantak dira, gu elkarren ondoan egon aurretik ere hor zeudenak. Eta euri-tantak nire oroitzapenekin tartekatzen dira, ozeano urdinetan bereiz litezkeen malkoen antzera.

Irratian The Cure jarri dute Ben Harperren ondotik. Leihotik begiratuta ez da nobedaderik antzematen; euria da, berriz ere.

Telefono hotsak atentzioa lekuz aldatu dit. Argazkia gorde dut. Dei galdu bat zen: zurearen zain jarraitzen dut, oraindik ere.

Zorua blai eta euria goitik behera erortzeko imintzioan zela atera naiz pasieran. Kostarantz egin dut orbelez jantzitako kale-bazterretik.

Argia ikusi dut zure gelan, bigarren pisuan. Etxe orotan neguan pizten den argi leun horietakoa zen, eskuan kikara bero batekin leihotik begira egoteko eszenetakoa. Jaberik gabeko argia zen baina.

Etxerantz buelta egiten hasi orduko agertu da euria goitik behera, zipriztinka. Txanoa jantzi eta pentsamenduetan bildu naiz.

Segituan konturatu naiz nire ibilia ez zela erosoa ordea, euri-tanten klin-klin lasaiaren pausoa gozatu ezinean nenbilela. Orduan hasi da makinaria martxan, buruari bueltaka, arrazoien bila.

Zure presentziarekin egin dut topo, besterik ezeko arrazoien artean pizten den argia bailitzan. Hortxe sentitu zaitut txano barruan, belarri atzean beharbada, pausoa trakestera naraman egote isilean.

Etxera iritsi eta gutuna idazten saiatu naiz. Utzi egin behar izan dut. Ibilera lasaia emango didan pasiera eskatu nahi nizun, baina, inozoa ni, beldurraren izenean sinatu nahi ez.

Euri-tantak entzuten genituen kotxeko kristala jotzen, irratiko tronpeta-hotsak atzetik lagunduta. Hori, eta gure hitz pausatuen arteko arnasa.

Etxera bueltatu eta email bat idatzi nizun. Baietz nion, neguko igande arratsaldeek badutela halako tokea, memorian enmarkatu eta play tekla sakatzean entzun daitekeena.

Toki eta garaiaren araberako musika horietakoa da. Ez du inork aukeratzen, besterik gabe hor dago, arnas eta arnas artean gure ezpainak elkarren ondoan dauden bezala.

Istorio politak beti besteenak dira.

Geureek izan ditzakete halako izenondoak, ametsetan, agian. Inoiz benetako forma hartuko ez dutela sinetsita gaude baina. Arruntak zaizkigu, ezagutzen ditugulako.

Ilusioaren metxa aspaldi
itzali zelako.

Eta halakoak berpizteko, amigo, gogoz sinetsi behar da. Sinetsi, gogoz.

Bai, nik ere onartzen dut elkarren ezagunak diren horietaz hasi izan garela hizketan, nik ere badudala kulparen zatia. Hor joan direla hondarrezko minutuak harrikan, aldapan gora agian.

Baina pentsatu al duzu inoiz, besteen bizitzetara joandako hitz horiek guztiak bion artekora zuzenduko bagenitu, aspaldi konpondu genituela gure artekoak?

Elkar ikusi nahi ez duten bi anaia gara. Eta hori. Saiakera bat egin beharko genukela.

Ez du balio zain egoteak, zure esku dagoena egiteko gai ez zarenean, zure gogoak kontrako norantzan begiratzen besterik ez dakienean. Eta gero aitzakiak jartzea, aterkirik gabe kalera atera eta mela-mela bueltatu den umeak bezala.