Zorua blai eta euria goitik behera erortzeko imintzioan zela atera naiz pasieran. Kostarantz egin dut orbelez jantzitako kale-bazterretik.

Argia ikusi dut zure gelan, bigarren pisuan. Etxe orotan neguan pizten den argi leun horietakoa zen, eskuan kikara bero batekin leihotik begira egoteko eszenetakoa. Jaberik gabeko argia zen baina.

Etxerantz buelta egiten hasi orduko agertu da euria goitik behera, zipriztinka. Txanoa jantzi eta pentsamenduetan bildu naiz.

Segituan konturatu naiz nire ibilia ez zela erosoa ordea, euri-tanten klin-klin lasaiaren pausoa gozatu ezinean nenbilela. Orduan hasi da makinaria martxan, buruari bueltaka, arrazoien bila.

Zure presentziarekin egin dut topo, besterik ezeko arrazoien artean pizten den argia bailitzan. Hortxe sentitu zaitut txano barruan, belarri atzean beharbada, pausoa trakestera naraman egote isilean.

Etxera iritsi eta gutuna idazten saiatu naiz. Utzi egin behar izan dut. Ibilera lasaia emango didan pasiera eskatu nahi nizun, baina, inozoa ni, beldurraren izenean sinatu nahi ez.

Euri-tantak entzuten genituen kotxeko kristala jotzen, irratiko tronpeta-hotsak atzetik lagunduta. Hori, eta gure hitz pausatuen arteko arnasa.

Etxera bueltatu eta email bat idatzi nizun. Baietz nion, neguko igande arratsaldeek badutela halako tokea, memorian enmarkatu eta play tekla sakatzean entzun daitekeena.

Toki eta garaiaren araberako musika horietakoa da. Ez du inork aukeratzen, besterik gabe hor dago, arnas eta arnas artean gure ezpainak elkarren ondoan dauden bezala.

Istorio politak beti besteenak dira.

Geureek izan ditzakete halako izenondoak, ametsetan, agian. Inoiz benetako forma hartuko ez dutela sinetsita gaude baina. Arruntak zaizkigu, ezagutzen ditugulako.

Ilusioaren metxa aspaldi
itzali zelako.

Eta halakoak berpizteko, amigo, gogoz sinetsi behar da. Sinetsi, gogoz.

Bai, nik ere onartzen dut elkarren ezagunak diren horietaz hasi izan garela hizketan, nik ere badudala kulparen zatia. Hor joan direla hondarrezko minutuak harrikan, aldapan gora agian.

Baina pentsatu al duzu inoiz, besteen bizitzetara joandako hitz horiek guztiak bion artekora zuzenduko bagenitu, aspaldi konpondu genituela gure artekoak?

Elkar ikusi nahi ez duten bi anaia gara. Eta hori. Saiakera bat egin beharko genukela.

Ez du balio zain egoteak, zure esku dagoena egiteko gai ez zarenean, zure gogoak kontrako norantzan begiratzen besterik ez dakienean. Eta gero aitzakiak jartzea, aterkirik gabe kalera atera eta mela-mela bueltatu den umeak bezala.

Zure aztarnak beti izan dira hor, auskalo zenbat metrora, baina berdin dio, hor egon dira idatzita, kantekin bilduta batzutan, liburuak besapean bezala bestetan, babestuta, hizkuntzak ere berdin dio, ulertzen ez dena ulertarazteko —edo nondik heldu jakiteko— pistak eman baitizkiguzu.

Baina mundu honetatik erauzi zintuzten, edo erauzi zinen (kutxara baten laguntzaz agian? time to scoop out myself idatzi zenuen), bizitza metropolitanoari alde eginez, edo coast-to-coast arteko metropolietan bizitza berriak eginez (The Smiths entzuten agian? akordatzen?).

Egia da, gaizki ohitu ginen zure testuetara, hala laburtu zenigun behin sentsazio hori Kerouac-ekin flipatzen zenuen bitartean:

bizitza dela sinistarazi diguten koltxoi confortable-ultra-massage-ezko
parentesi horietako batean esperientzia eta ikasgai berriak vía
intravenosa
sartzea bezala

Baina azken finean denok gaude maila berean, denok gabiltza distantzia infinituetan barreiatuta. Horrek ordea ez dit eragozten komentario anonimo batek zioenarekin ados egoten: I miss you so much.

Eta ziur, ez naizela bakarra.

Portu handitik atera eta moila berrira egin genuen paseoa arratsaldeko eguzki argitan. Farias-ak behar baino gutxiago iraungo ziola aurreratu zidan, puru eskas horrek paseoa izorra ezin zezakeela aditzera emanez ordea. Iritsi ginen muturrera, itsasoaren goiko atarira eta, portu handiari txikitasunez begira egon nahian, karelean eseri nintzen. Berak tente jarraitu zuen ordea eta, zeharka begiratuz, irakaspena eman nahi izan zidan:

— Ni behine ez'tiazu hormigoyen exeita ikusiko.
— Ah ez e? hotza dolako?
— Geo hortik etortze'ia neumoniek eta halakok.
— Kontxo... — petriletik jaiki nintzen.
— Bai, baserrin'e fija zaitte, beyak eta txerriyak egurre don lekura jute'ia, inoiz ez'tue hormigoizko lurren lo itten.

Buelta egiteko imintzioa egin zidan, eguzkia indarra galtzen ari zen aitzakiapean. Hitzok esanda, banekien puru-zuztarra gozoagoa egingo zitzaiola.

Autobidea hartu genuenean konturatu nintzen urrunaren majiaz: neure kabuz inoiz entzungo ez nituen kantek belarria goxatzen zidaten zure kotxean. Minutu batzuk lehenago karretera jeneralean egindako kilometroetan, ilunabarreko eguzkiaren taupadekin batera zuk ateratako argazkiak sentitu nituen atzeko leihotik sartzen. Igandeak etxetik kanpo emandako pausuak dira eta, ito gabe, pentsatzearen pisua bihotzari dagokionean, orduantxe ulertzen dut dena.

Bederatzigarren hilabetearen gertutasunarekin batera, eguneko azken eguzki-minutuen eskutik helduta datozen bainuek aparteko goxotasuna transmititzen dute. Azal bustia lehortu berri, jertse fin baten ukitu beroak urre dituzun pertsonen besarkaden antza dute. Azalpen nahiz hitzik gabeko momentu horretan liburua eskutan hartzea ekintza kasik automatikoa da:

—La explicación es un error bien vestido —dijo Oliveira—. Anota eso.

Julio Cortázar — Rayuela

Neska txekiarrarena etorri zait gogora.

Kuriosoa izan da, abioian gurasoengandik bereiz baitzegoen eta nire ondoan esertzea tokatu baitzaio. Motxila aurreko eserlekuaren azpian jarri du eta hankentzako lekurik gabe geratu da. Gauzak goiko armairutxoan uztea ez al zen hobe galdegin diot nire ingeles baldarrean, baina berak I don't speak English batekin erantzun dit. Kontxo esan dut neurekiko eta segidan zer hitz egiteko gai zen jakiteko irrika azaldu diot. Czech garbi batekin erabakita utzi du elkar ulertzeko hizkuntza ahozkoa ez dela izango. Keinuen balioak barre-algarak eragin ditzakeela frogatuta utzi dugu. Begirada gozoa azaldu du uneoro.

Tartean behin alaba zer moduz dagoen ikustera etorri dira gurasoak, abioian leku sakabanatuetan egon arren, harek izan lezakeen bakardadea despistatzera.

Abioiak lur hartutakoan autobusetara igotzeko ordua iritsi da. Abioi handia izaki, erditik aurrerakoak ate batetik jaitsi dira eta gainontzekoak bestetik. Atzean gindoazen guztiak igo gara autobusera, neska txekiarra abioiaren magalean geratu da ordea, begiradarekin gurasoak topatzeko deliberazioz. Autobusak hanka egin du baina eta, ez agur ta ez adio, bukaera jakin gabe geratu naiz.

Terminalen arteko joan-etorrian nabil orain eta A22 atearen parean familia bat dator korrika bizian: gurasoekin dago iada neska txekiarra. Segundo erdia behar izan dugu erreakzionatzeko, nahikoa berak irribarre ozen bat eskaintzeko eta nik eskuarekin agur egiteko.

Neskaren izenik jakin gabe geratu naiz; begiradaren gozoagatik, baina, Jaruska edo antzekoren bat behar zuen izan.