Eguzkiak igual-igual berotzen du baina oharkabean pasa dira urteak. Itxuraz berdin aurkitu dut: gazte, zapatilak eta sudadera, ilerik ez zaio erori. Begirada ebakia du ordea. Zer ez ote duten ikusi begi horiek; ez kanpora munduari so, baizik eta barrura, barne-muinetako ilunei, jarraitzen izan dituen bozei, zornatutako memoriei, gaiztotutako adiskidetasunei, amildegira eraman zuten erabakiei. Hegoak moztuta ikusi dut mutila. Eta bekokiak besterik badio ere, eguzkiak bezala begiak itxita dena dakusa.

hiru mila metroko gailurra
hondorik gabeko putzua
segun eta nola neurtzen den
tamaina desberdina du denak
ulertzeko modua: eskala.

alpeetako txokoren batean
aldapa malkarrari segi
ubidea mendeek zaildua da
borda abandonatuari so
neguari aterpea bilatzea lehentasun
harria handi, astun, mardul
itzala ez da hotz,
egurra piztu, argitara bildu
zirrikitutik begiratu eta
unibertsora askatzeko ilusioa
irudikatu

pues
como que
igual
a lo
no se qué
no se cuántos
porque
tipo...
bueno
a ver,
es que
depende,
no?

Izan du azkura, azkazalean atximurra eta konturatu da zer den infinitua esku artean izatea: boligrafo forma dauka eta paperean islatzen da.

Marraztu ditu kiribilak, elkar gurutzatzen diren bektoreak, burutu du esanahirik gabeko aritmetika. Ekuazioaren emaitza, konexiorik gabeko lotura.

Ozeanoko distantzian ahaztua zuen interesa, haztaka nabari du orain.

Egunari esanahi apartekorik gaineratzeko beharrik gabe, irailaren 9 batean hasi ziren zeru-lurrak belzten, itsasoa nahasten.

Bi urte eta ia bost hilabete geroago, ohetik jaiki eta Sorotan Belek abesten zuen uxo zuria agertu zitzaion.

Ez zion inoiz ezer esan, baina bere amak ere bazekien.