Lanbro artean esnatu naiz, norbaitek jipoitu banindu bezala, eta eszeptikotasunez blai sentitu dut neure burua.

Isilik eta geldo datorren tanta bakoitzak uzten du arrastoa denboraren lozorro amaigabean.

Asmoen gisara bueltatu zaizkit: hau edo hura egingo genuela esan eta, bete gabeko arantzen modura.

Krema usainduta etorri zitzaidan zure presentzia gogora. Harroketan egon ginenekoa irudikatu dut zehazki, ez besteen gainetik arratsalde politta izan zelako, krema eman nizulako baizik.

Eta krema izaten da gauza bat zuria, orri idatzi gabeak bezala, eta kremarekin eskuak irristatzen dira bizkarrean, presarik gabe apenas, bereziki zure bizkarrean. Baina une horretan eskuak ez ezik hitzak irristatzen zitzaizkidan zure azaletik, ilusio eta esker onez beteak, zu bezalakoak, halabeharrez.

Epel dago eguna, baina lanbroaren bustiak mehatxatuta. Horrelakoetan inebitablea izaten da txokolate beroaz oroitzea, halako egun makalak baitira seinalatuak txokolate beroa hartzeko.

Ez da besterik: uzta jasotzea bezala da, baina ereindakoa jaso ordez, datorrenaren naturala onartuz.

Ezin izan dut inebitablea ebitatu eta gozoaren bikoitza saihestu: momentuan bertan gonbidatu zaitut ondoko kafeterira.

Txokolate beroaren usaina etorri zait hiriko kaleetan paseoan nindoala.

Mingaina, goxoa, ezpaina, beroa, larrua.

Usainak bildu nau zurera, gozoak pozoitu nau atzera.

Bihotza uzkurtzen denean ez dago esplikazio ez eta ihesbiderik. Zer zen hura, iturritik ez zetorren ura, ezpal ezezaguneko zura.

Mozkorren teatroko pasadizo oroitezinak dira, elkarren ondoan kateatuta dauden memoriako zuloak.

Eta barre-algarak, txorakerien arteko testigantzak. Begirada galduta, zapatilak bustita.

Jaiki bezain pronto, galderak dira, buruko-min bihurtu aurretik ate-joka, eta kea, tximiniatik gora.

Antzokiko publikora desbideratu zait mira. Barreak, oihuak, txistuak, komentarioak ahapeka.

Hainbesteren artean, pertsona bat ikusi dut. Haren posturak deitu dit atentzioa, gorputza erdi-etzanda, besoak titien azpitik gurutzatuta.

Ez naiz aurpegia ikustera iritsi, baina, memoriak zu zarela esan dit, hori sinestarazi dit behinik behin.

Eta ze zitala den [memoria], klaro: koadro bat pintatu dit eta, bertan zeunden zu, edo zure keinuak, edo zu eta zure keinuak. Baina ni, ez.

Lo hartzekotan nengoen. Ez ziren betiko hitzak izan. Buruak behin eta berriro errepikatzen zidan segida. Eta itzarri, berriro. Biolin hotsa duen soinu hori buruan. Balkoitik botatzear den gizonaren testigantza. Haize hotzaren dilinda pertsianan. Bigarren pisuko telebista piztuta: you will see the most powerful explossion ever witnessed by the human eyes. Zerbeza lata hutsak imajinatu ditut lurrean botata. Zientziak huts egin digu eta bizitzaren mugimenduak neurtzen ditugu engranaje batek huts egiten duenean.

Betiko txokoan zegoen, zigarroa belarri atzean eta tragoa eskuan, lagun latinoekin hizketan. Etxeko balkoitik ariko balitz bezala, jendeari keinuak egiten zizkion.

Kasualitatearen zioak, gure koadrilara hurreratu zen, guztioi txokala egin eta berean jarraitzeko. Ez nengoen umorez; beste zerbeza bat eskatu nuen.

Joateko imintzioz nire ondotik pasa zen gero, baina ezin isilik egon.

— Jode tú, el otro día te ví en el periódico, y me hizo mucha ilu porque has estudiado conmigo.

Trago luze bat eman eta bertan laga nuen botila. Umorea petraldu besterik ez zitzaidan egin. Itsas bazterretik etxerako bidea egin nuen. Beste sasi-parranda nazkagarri bat.

Noiz utziko didate esaten nire anaia kabroi bat dela? Elkarren arteko antzaz baliatuta artikulu hoiek nire izenean firmatzen dituela?

Horrelako bizitza nahi zutenek eraiki dute kanpoko hilotz-korda.

Begiek ez digute engainua ezkutatuko, burua izango da makinaria martxan jarri eta perfektua bezalako hitzei forma emango diena.

Etxeratze-agindua, putzu ilunak lurrean, kalera egin dugu.

Antzokitik kanpo, begiradak laberintoak izan daitezke.

Zapatu eguerdia inguratzen den honetan eguzkiak epel jotzen du hegoaldeko balkoian. Liburuaren azken orriak gozatu eta, gora begira, begiak itxi ditut. Atea jo dut urrutian, postariz jantzitako umeak bezala, eta aspaldiko jolasen putzuan galdu zait memoria. Gaiztoen paperean jarri eta ihes egitea zen helburua askotan.

Zure etxera inguratu nintzenekoarekin parekatu dut. Orduko hartan, gure arteko kilometroen aitzakia gainditu eta atea jo nizunean, ez zuen inork erantzun. Banekien barruan zeundela, baina isiltasunaren mezua helarazten zuten taupadek STOP hitza errepikatzen zuten.

Begiak ireki ditut. Kosta zait. Buzoirako bidea hartu dut, egunkariaren bila. Tartean gutunazal bat zegoen; azkar ezagutu dut zure letra. Baina aspertuta nago esker txarraren negarrak urrutitik jasotzera eta horregatik bota dut zure karta zuzenean zakarretara.

Gaur diferenteak direlako taupadak eta aurrera joateko norberak egin behar dituelako kilometroak, besteen mozorroetan ezkutatu gabe. Liburuak irakurtzea bezala da, norberak bizi behar du kapitulu bakoitza, aurre egin parrafoei, hitzei. Eta gozamenez jarraitu, azken eteneraino, zapatu eguerdi batean eguzkitan legez.