Zure aztarnak beti izan dira hor, auskalo zenbat metrora, baina berdin dio, hor egon dira idatzita, kantekin bilduta batzutan, liburuak besapean bezala bestetan, babestuta, hizkuntzak ere berdin dio, ulertzen ez dena ulertarazteko —edo nondik heldu jakiteko— pistak eman baitizkiguzu.

Baina mundu honetatik erauzi zintuzten, edo erauzi zinen (kutxara baten laguntzaz agian? time to scoop out myself idatzi zenuen), bizitza metropolitanoari alde eginez, edo coast-to-coast arteko metropolietan bizitza berriak eginez (The Smiths entzuten agian? akordatzen?).

Egia da, gaizki ohitu ginen zure testuetara, hala laburtu zenigun behin sentsazio hori Kerouac-ekin flipatzen zenuen bitartean:

bizitza dela sinistarazi diguten koltxoi confortable-ultra-massage-ezko
parentesi horietako batean esperientzia eta ikasgai berriak vía
intravenosa
sartzea bezala

Baina azken finean denok gaude maila berean, denok gabiltza distantzia infinituetan barreiatuta. Horrek ordea ez dit eragozten komentario anonimo batek zioenarekin ados egoten: I miss you so much.

Eta ziur, ez naizela bakarra.

Portu handitik atera eta moila berrira egin genuen paseoa arratsaldeko eguzki argitan. Farias-ak behar baino gutxiago iraungo ziola aurreratu zidan, puru eskas horrek paseoa izorra ezin zezakeela aditzera emanez ordea. Iritsi ginen muturrera, itsasoaren goiko atarira eta, portu handiari txikitasunez begira egon nahian, karelean eseri nintzen. Berak tente jarraitu zuen ordea eta, zeharka begiratuz, irakaspena eman nahi izan zidan:

— Ni behine ez'tiazu hormigoyen exeita ikusiko.
— Ah ez e? hotza dolako?
— Geo hortik etortze'ia neumoniek eta halakok.
— Kontxo... — petriletik jaiki nintzen.
— Bai, baserrin'e fija zaitte, beyak eta txerriyak egurre don lekura jute'ia, inoiz ez'tue hormigoizko lurren lo itten.

Buelta egiteko imintzioa egin zidan, eguzkia indarra galtzen ari zen aitzakiapean. Hitzok esanda, banekien puru-zuztarra gozoagoa egingo zitzaiola.

Autobidea hartu genuenean konturatu nintzen urrunaren majiaz: neure kabuz inoiz entzungo ez nituen kantek belarria goxatzen zidaten zure kotxean. Minutu batzuk lehenago karretera jeneralean egindako kilometroetan, ilunabarreko eguzkiaren taupadekin batera zuk ateratako argazkiak sentitu nituen atzeko leihotik sartzen. Igandeak etxetik kanpo emandako pausuak dira eta, ito gabe, pentsatzearen pisua bihotzari dagokionean, orduantxe ulertzen dut dena.

Bederatzigarren hilabetearen gertutasunarekin batera, eguneko azken eguzki-minutuen eskutik helduta datozen bainuek aparteko goxotasuna transmititzen dute. Azal bustia lehortu berri, jertse fin baten ukitu beroak urre dituzun pertsonen besarkaden antza dute. Azalpen nahiz hitzik gabeko momentu horretan liburua eskutan hartzea ekintza kasik automatikoa da:

—La explicación es un error bien vestido —dijo Oliveira—. Anota eso.

Julio Cortázar — Rayuela

Neska txekiarrarena etorri zait gogora.

Kuriosoa izan da, abioian gurasoengandik bereiz baitzegoen eta nire ondoan esertzea tokatu baitzaio. Motxila aurreko eserlekuaren azpian jarri du eta hankentzako lekurik gabe geratu da. Gauzak goiko armairutxoan uztea ez al zen hobe galdegin diot nire ingeles baldarrean, baina berak I don't speak English batekin erantzun dit. Kontxo esan dut neurekiko eta segidan zer hitz egiteko gai zen jakiteko irrika azaldu diot. Czech garbi batekin erabakita utzi du elkar ulertzeko hizkuntza ahozkoa ez dela izango. Keinuen balioak barre-algarak eragin ditzakeela frogatuta utzi dugu. Begirada gozoa azaldu du uneoro.

Tartean behin alaba zer moduz dagoen ikustera etorri dira gurasoak, abioian leku sakabanatuetan egon arren, harek izan lezakeen bakardadea despistatzera.

Abioiak lur hartutakoan autobusetara igotzeko ordua iritsi da. Abioi handia izaki, erditik aurrerakoak ate batetik jaitsi dira eta gainontzekoak bestetik. Atzean gindoazen guztiak igo gara autobusera, neska txekiarra abioiaren magalean geratu da ordea, begiradarekin gurasoak topatzeko deliberazioz. Autobusak hanka egin du baina eta, ez agur ta ez adio, bukaera jakin gabe geratu naiz.

Terminalen arteko joan-etorrian nabil orain eta A22 atearen parean familia bat dator korrika bizian: gurasoekin dago iada neska txekiarra. Segundo erdia behar izan dugu erreakzionatzeko, nahikoa berak irribarre ozen bat eskaintzeko eta nik eskuarekin agur egiteko.

Neskaren izenik jakin gabe geratu naiz; begiradaren gozoagatik, baina, Jaruska edo antzekoren bat behar zuen izan.

Taberna erdi-hutsik zegoen eta gu ertz zorrotz eta ilun bateko indibiduoak besterik ez ginen momentu hartan. Ez dakit zenbat denbora izango zen azken alditik horra. Egungo bi kontu aipatu zenizkidan belarrira, ohiko irrifar zabalaren konpainiaz. Hortik haratagokoak aitzakiaren etiketapean zetozen.

Mozkortuta nabari zintudan, begien ñir-ñir agerikoak salatzen zuenez eta, beste behin, gauza konkretuei buruzkoak azaleratzeko gonbitari zurikeriaz mozorrotuta erantzun zenion.

Benetan pentsatzen nuena adierazteko unea iritsi zela erabaki nuen eta lapitza lodiz tabernako azuleju eta paretetan idatzi nituen denborak erakutsi zizkidanak. The rainbow has more than two colours and you seem to be stuck switching between black and white eta tankerako esaldiek borobildu zituzten tabernako ertzak.

Egunaren argia gertu zebilen eta ni konturatu aurretik aldeginda zeunden ordea, ametsen blausteko amaieretan gertatzen den bezala. Beste behin adiorik gabeko despedida izan zen, diferentea agian, aldi hartan zure aurpegiak islatutako egiak nirekin geratzea erabaki baitzuen.

Bukatu gabeko liburuetan begia jarri: beltza da zorionaren kolorea zekarren idatzita botilako mezuak eta gu, artean haurrak besterik ez ginela, irrifar oro eguzkiaren berotasunaren pare jartzea ere, liburua alboratzeko aitzakia.

Eta gauzei makur begiratzen hasi ginen, benetako esangura ezkutuan balute bezala; konparazioaren lehen elementuak beti gidatzen zuen kontrako norantzan: 1985 eta atzera. Talken koherentziek agur esan zuten, semaforoa berdetik gorrira anbarretik pasa gabe. Pausarik gabeko minean, gaueko ez(m)inean, botilako mezuko ipuinean inoiz idatzi gabeko hutsuneak.

Momentu honi argazki bat atera behar nion baina zure hitzak aurreratu direnez ez daukat kamararen beharrik. Paperean idatzi, botilan sartu eta itsasoa handia denez, nire esperantzara doan hari mehea bertan topa dezakezula sinetsiko dut.

Fakultatera bidean rotaflex erraldoi bat aurkitu dugu eta entxufatuta zegoenez, pixka bat jolastea erabaki dugu. Basakeria galanten bat okurritu aurretik, ongi babestu ditugu geure buruak eskularru eta belarrietako tapakiekin —80. hamarkadako aurikular diskretoen pareko horiekin, adibidez—.

Gero itzelezko artelanak suntsitu ditugu batere esfortzurik gabe. Hor joan dira hegan Knuth, Aho-Sethi-Ullman, Stallings eta parekoen lanak. Tintazko txorrotak zipriztindu gaitu baina gure amorrua baretu da.

Gauzak bere lekuan utzi eta egunerokoan jarraitu dugu. Noizean behin ongi baitator bidetik pixka bat aldentzea, okasioak eskatu ahala eta gogo-haizeari entzungor eginda.

Ezina gailendu da makinen errepikapenean. Ekintza bera mila eta bat gauz lokartzera eramana izan da, ilargi-goseak hamaika izarretan banandu du. Zer dira ba pusketa horiek guztiak batera joango ez balira? Eta zure eskua hartu eta nirearekin bat egiteko aukerak balira?