Aldapa gora hasi eta goroldio artetik makila luzea atera zuen. Orduan egin zituen lehenengo hitzak.

— Arbola honek ba al dakizu ze izen dun?
— ...pinua — erantzun nion ezjakinaren lotsaz.
— Ze pinu klase ordia?
— ...
— Lausirena. Ta hango hua abeta. Aldamenekua beitu, japonesa.

Bidea malkarra zen, zenbaitetan jakintzaren hutsuneak betetzeko egin behar diren ahaleginak bezalakoa.

— Hauzkaldeko hua ezautze al dezu? Tuliperua, kriston katxarrua!
— Sikiera hemen aldameneko hauek aritza ta lizarra izango'ia, ezta?
— Bai, erderaz fresno. — ebaki zuen irmo.

Sasitza galantak pasa genituen bidean, artean anabasa besterik ez zela zioen, eundoko anabasa, zehatz-mehatz.

Beherakoan bueltan geundela diferentzia nabarmendu nahi izan zidan.

— Guk hamar urte giñuneako arbola klase danan izenak genixkin. Uañ e'tzaizue halakoik eakusten.

Hori esanda, irripar txikia atera eta makila berriro goroldio artean ezkutatu zuen, sekreturik handiena balitz bezala. Niri ordea denak kontatu zizkidan.

Aurretik zerbaiten bila dabilenak, gauza bat egiten ikasi nahi duenak, badu pazientzia deituriko arrisku edo harri koskor handi bat bere aurrean. Helburu finko eta jakinek emaitza azkarraren gosea izaten baitute. Akordatu bestela gitarra jotzen ikasi nahi zuen baina erdibidean aspertuta laga zuen umeaz.

Izan ere, ikasi nahiaren ikasi nahiaz, helmugaren jomugak itsutu eta hesitzen baitu gure ibilbidea, azken hau ezerezera laburtuz. Helburu finkoak ez dira esperientzia irudikatuak baizik.

Nahigabearen bat-batekotasunak, ordea, balizko helburuak esperientzia bilakatzen ditu. Aurredefinitu gabeko jopuntuek ez dutelako esperientziaren beharrik, aurrera egin ahala hura harituz baitoa eta, pazientzia ezezaguna den bidean, ez dagoelako hura galtzeko batere problemarik.

Hiritik bueltaka gabiltza eta, begiratzen dugu urrun, inoiz ez bezala. Eta batez ere begiratzen dugu atentzioa despistatzen diguten toki txiki horietara.

Urrun baino begiratzen dugu tentuz, aguro baino astiroago, laztanen eta xuxurlen erritmo beretsuan, presaren presak preso har ez gaitzan.

Leihoak irekita ikusten dira, ikusten dira irekita erdizka, ardurak ere bere pisua duelako eta balantza desoreka dezakeelako.

Biok gabiltza hiritik bueltaka eta, artean ez dakigu elkarren (h)ondoan gaudela.

Kasurik egingo ez niola jakin zuenean hasi zen hizketan:

— Yes, because actually it's quite different when you travel alone. You know what happens before you go, don't you? You have the feeling that you leave something or someone very valuable behind — something that doesn't exactly fit on your bag — so you have two options: blow your mind and forget it forever or keep travelling. And although making a choice is not always up to you, you decide to breath deeply, smile and keep on your long way to nowhere.

Ez zeukan erremediorik. Argia itzali nion, sikiera lo egin zezan.

Zure ekintzak ez zirela derrigorraren hariz jositakoak esan zenidan.

Ez dizut pentsatzen dudana ezkutatuko ordea: denborak mugak jartzen dizkizula eta, horregatik atera behar duzula burua leihotik tartean behin. Badaezpada ere, inork kontrakorik pentsa ez dezan.

Baina momentu horretan bilakatzen dituzu ekintzak okupazio, eta hariak nahastu egiten dira.

Ez dago giririk, ez sangria eta juerga nokturnorik, txaparro eta txankletak despeditu dira, agur toaila, agur krema eta eguzkitako antiajuak, erretiratu dira toldoak, badoa azala esne-koloretzen, zeruan laranjarik ez da gauez ezta egunez ere, ... baina denbora gure zain daukagu.

Goiza isilik esnatu da. Leihotik bestaldera gidaririk gabeko autoen hotsak besterik ez dira entzuten.

Goiza umel esnatu da. Egun argiaren lehenengo orduek ez dute eguraldiaren iragarpenik ikusi.

Goiza trakets esnatu da. Oheak egin gabe, sukaldeko ontziak jasotzeko, pertsianak ausazko tamainetan bilduta. Dutxa ezezaguna da eta bizarra egitekoak oporretan daude.

Goiza betiko lez esnatu da. Zugandik apur bat aurrerago denboran, zaldi karrera bailitzan. Baina inor ez da apusturik egitera ausartzen.

Kanpora joatea erabaki nuen momentuan hautsi zen idatzita geratu ziren hitzen logika biurria.

Etxean bezala sentituko nintzela banekien. Etxeko zapatiletan ibiliko nintzela kale kantoi batetik bestera, izan euri ala eguzki.

Eta etxean bezala, han, lasaitasun ezak ez zidan agurrik esango. Ez zen nitaz despedituko, unibertsitaterako bidean jarraituko zidan, erosketen aholkulari izango nuen, erabakien tontorrean geratuko zen, azken finean.

Bisitatxo bat egingo zenidala hitz eman zenidan. Bien bitartean, etxeko suaren epela mantenduko nuela agindu nizun. Eta iristen zinenean, hortxe pasako genituen orduak solasean, afal ondorenean batez ere. Horrela jarraituko genuen suak lo hartu arte. Hortxe erreko ziren kezkak eta segurtasunaren patxadan bilduta utziko ninduzun.

Horixe baita amestea, lortu gabekoen segurtasun ezaz gozatzea, hauen gaineko istorioak asmatzea eta istorio hauek geure egin eta sinistea.

Eta gero datoz hasperenak. Baina, inoiz gozorik jaso nahi bada, pazientziaren gazia eusten jakin behar da hemendik urrun eta handik hurbil dabilen denboran.

Argia bide ertzean piztuta agertu zaizu eta tximistak gorputza hartu dizu momentuko dardarizo inprobisatuan.

«Tengo una premonición», esan zizun izebak gabon zahar hartan, artean bizirik zela.

Eguerdian, izeba hego mendebaleko leihotik sartzen sentitu duzunean ez duzu ilunabarrean hitz egingo zizunik espero.

Eta horrela egin duzu etxerako bidea, zorioneko sorpresak hartuta, pozaren kurbak sabelean bilduta, negar-malkoa begiaren ertzean ezkutatuta.

Taupadek abiada galdu duten honetan, zerura begiratu eta ispilu grisarekin egiten duk topo. Ez zegok argi-malkorik han goiko horman. Kriseiluaren epelak argiztatzen dizkik lo hartu aurreko minutuak, isilik eta hiri begira, airearen dantza lokartian.

Gauero errepikatzen diren doinuak erreta, kortina baten antzera ezkutatzen hauen kearen artetik noiz irtengo zain.