Hendaian topoa hartu eta kapitalera egin dut bidea. R. tabernan daude nire zain, ke artean kamuflatzen direnak eztabaidatzen ziurrenik.
Entregatu diet nire idazlana, sobre itxi batean. Saludatu eta kaleko hotzerantz egin dut. Bizitza lapurtu zidaten toki berberek itzuli didate epeltasuna.
Denbora zen hirira etorri gabe. Distantziak pausa ematen du. Zure begiradak ere hori dio.
Neguila hurreratzen denean zapatak ateratzen ditut pasieran kresalaren hotzaren bila. Txanoaren azpitik sartzen den bisutsak belarriak jelatzen dizkit, baina gustora noa, nire aukera da.
Malekoia alfonbra marroiak estalita dago. Pauso bakoitzaren osteko arnasaldiak esaten dit nolakoa den.
Jendearen begirada galduak dira egunerokotasunari heldutako paseoan. Olatuen bitsak bustitzen ditu itsasoaren bizkarrean bizi direnen postalak. Errobera fineko bizikleten jabeek ziklo-krosa ezagutu dute hemen.
Halako egunetan zalantza guztiak uxatzen zaizkit: argi gehien ikusten den garaia da hemen malekoian eguraldia zakartzen denean.
Zapatu arratsaldea da kapitalean. Semaforoa gorri. Luze eta geldo doa instante hau, Shibuya Crossing dirudi. Momentu egokiaren bila nabil.
Askotan pentsatu izan diat nahaztuta hagola — hego-ekira begira jartzen haizenean, batez ere. Antartika seinalatzen duk begirada zuriz, eta neguko eguzkia pitzatu nahi zian meatzaria ekartzen didak gogora.
Naturala beharko zukeenaren kontra, hala duk: askotan hire eguzkiak itzaltzeko joera hartzen dik. Bazeukak zer edo zer tokiz kanpokoa. Gainera honez gero nitaz ere ahaztuta egongo haiz, baina auskalo; igual dik.
Eta orain zebrabidean bagoazela, pentsatu dut izena dela atzean uzten dugun bakarra, izan ginenaren sinadura. Eta akordatzeko modu horrek betirako markatuta uzten gaituela, oroitzapenik makalenetan bada ere.
Leihotik begiratzeko egunak dira, berunezko denbora eskutan hartu eta joaten uztekoak. Bizikleta zaharren kateak nola bizirauten duten ikustekoak.
Itsas-bazterretik zoazela euri langarrak jertse txanoduna bustitzen duenean herriko soinuak entzuten dituzu, eguzki hilabeteetan ezkutatuta egon diren soinu berberak. Halako izaera hartzen baitu agorrilaren ondorenak etxean arrotz sentiarazi zaituen urtaroaren despedidan.
Zergatik ukatu egia, badakigu jaiegun batean hil zela.
Mugarri horretan hasi ginen konturatzen gudak denbora geldian lurperatu behar genituela.
esku txiki
bihotz haundi
odoletik edan
eskua heldu eta
bihotza ikuttu
Hilabeteak dira hitzik egiten ez didazula. Hilabeteak dira sokaren itzala agertzen ikusi nuela.
Saiatu nintzen hau guztia ertz batetik begiratzen, artean jakin gabe nolakoak ziren denboraren malkar luze haiek.
Kale hutsetan barrena zure perfumea usain dezaket. Galdutako begiradetan ikusten zaitut. Ezker eskuz egindako keinuen nortasunak salatzen zaitu.
Urrutira sumatu zaitut eta begira geratu zara. Ez duzu kolorerik ikusi haize kamutsean. Agerian utzi duzu nekatu zarela eta jarduna eten duzula.
Garaia da tentuz demostratzeko ertz honetan ametsak ezin direla akatu.
Izena ere ez zioten elkarri galdetu. Total, definituko luke bateren batek eszena hasperen laburrez.
Total, azken muxuaren ondotik zakurraren putza bezala desagertuko baita bakoitza bere auzi aldrebesetan. Erlojuaren tik-tak hotsak ere berdin-berdin jarraituko du, ez du moteldu edo azkartzeko dardarizorik egingo.
Beste behin mozkorraren atzaparrak ekintzak justifikatuko balitu bezala zirudien. Aldiro errepikatzen diren antzezlanak baitira gauerditik aurrerako muxu infiltratuak.
Laranja erdi batek zerua zulatzen du lotsati; kostako bidetik goizari forma ematera datorren goritasun epela da.
Belarrira gerturatu eta errepikatu dizut uraren ertzetik datorrena laranja erdi bat dela, apur bat bareago sumatzen dena agian.
Azido zitrikoz zipriztinduta sentitzen da itsasoa orain eta tragoak garratzak izan arren zu nire laguna zara.
Irudipenak hori besterik ez dira, irudipenak. Nola adierazi erdi-daltoniko bati roxa eta morea, tartean zubia izanda ere, irla diferentetan bizi direla?
Baina daltoniko izatea ez da ezinbesteko baldintza bereizten ez jakiteko. Askotan etzaten baikara roxa koloreko linboan, eskuetara heltzen ez diren besoak besarkatuz agian, imajinaziozko irudipenei segida emanez beharbada.
Roxa guztiak ere ez dira irla berdinetan bizi. Are gehiago: irla berdinetako roxek aukera handiak dituzte petalo ezberdinetan lo egiteko.
Beraz, kolore bakarraren bila ari bagara, litekeena da petalotik petalorako bidezidorretan galdu eta zerutik etorritako zapla batek lurrera eraistea.
Bistakoa denez, roxa kolorea gauza errazen metafora gisa bataiatu zuenak ez zituen hauek guztiak kontuan hartu. Geuk ere ez akaso; horregatik sufritzen ditugu hezur-haragitan ordurik lausoenetan.
