Begiak gorri ditudala esnatzen naiz azkenaldian, suzko arrakalekin zainetan barrena. Eta badakit ez dela amets beliko baten eragina, orroa grinatsuena ezta gupidagabeko herrarena. Ez.

Badakit urrutian zaudela eta zure negarrak itsasten zaizkidala gauez, ispiluaren bestaldean ikusten dituzun koloreak ilunak besterik ez baitira. Eta niri horrek, arreba, min ematen dit.

Molla zaharrera inguratu naiz aspaldiko partez pasieran eta kulunka isiletan abandonatutako txalupei begira galdu zait mira. Utzikeria, liskarrak, heriotza, hamaika arrazoi egon daitezke batelen ahanzturan.

Baina, gauza ziurrik balego, etxe inguruko ur ezagunek sortzen duten ilusio falta da; ur handiago eta berriagoen nahiak itota hil diren altxor (des)preziatuak dira.

Eta buzoitik gutunak hartzen ditudan aldiro, kartaren bat nire izenean datorren begiratu eta presaren presaz, zabaldu egiten dut. Ordea, beti datoz letrak eta zenbakiak nahastuta tristurak itxitako kartazalean, infinitua kobratu nahi zenidala bost aldiz errepikatuz, eta artean ez dut ulertzen zergatik bidali zenidan mezu bera hamaika aldiz.

Behin esanda, nahikoa zen.

Etzan egin nintzen eta kumuneko iturriko tanta galduak besterik ez nituen entzuten, zirrikitutik eskapatzen den hasperena, ezkutukoa, inoren bistan egin nahi ez den aharrausia, eman nahi ez diren esplikazioak, inora begira galtzen den denbora, eta pixkanaka-pixkanaka oskol hauskor bihurtu ziren —tantak—: lehenengo ikutuak laztanak dira, geroago ohituraren ferekaren forma hartzen dute, kasik konturatu gabe eragina hazten doa eta azkenean elkargunerik gabeko intersekzio bilakatzen dira.

Eta momentu hartan etzateko hautua egin izan ez banu, ondoriorik gabeko pentsamendu alferrak besterik ez ziren izango buruan, nagiak jota esnatzeko molestiarik hartuko ez luketenak, agertzeko imintziorik txikiena ere egingo ez zutenak.

Baina ni, ordea, beti haizearen kontra.

Batera eta bestera begiratu eta zenbakiak ikusten ditut elkarren segida uniformeetan, paralelismoren bat azaleratu nahi balute bezala. Elkar begiratzen duten ispiluak dira; 24:24, 12:21, 22:22, 88, 44.

Baina ez dakit zenbaki horiek hor egon diren beti edo nire buruak ikusi nahi dituen hor, errepikapenen baten seinale modura.

Hasi orduko dator gainbehera. Pixka bat gehiago ere iraun dezake. Hasi orduko zirriborro berri bat doa zakarrontzira. Halakoa baitzaitut: idazten hasi eta inoiz amaitu gabeko ipuin bateko protagonista, asmatzea zail baino arriskutsua den eremukoa.

Eta paperezko ahotsak zimurtzen dira, eta zimurren kolekzioak pilatzen dira, banan-banan deseginez betetzen doan ontzian.

Egia da, orain artean sinetsita nengoen zenioen hura zinela, aho-mihiz transmititutakoaren irudikapen hezur-haragizkoa, ikutzean sentitzen dena, oilo-ipurdia eragin dezakeena. Kaixo eta agur xingletatik haratagokoak helarazten dakiena.

Baina berbak haizeak daroa eta egiten duzuna baino ez zara. Esatetik egitera doan zubia eraitsi zenuen eta orain hor nonbait ikusten dut zure izana, labar galduren batean isil-gordean makurtuta.

Tximinia sutan jarri nuen. Kostata, baina lortu nuen ikatza ondo hauspotu eta txinpartak bere lana egitea.

Neurrian baldar kontsideratzen naizen arren, nola-hala lortu izan dut gau hotzetan sua mantentzea. Gaur arte.

Ez dakit zer daukan egun hotz honek, baina goritasun epel hori itzali da eta, horrekin batera, iragan keak besterik ez doaz tximinian barrena.

Beste aldera begiratu dut. Ez zait inporta Obamak zer esaten dion bere emazteari komunean papera falta denean. Edo beste hitz batzutan esanda, nazkatuta nagoela gure kontzientziak zirikatu nahi dituzten ekintza axalekoekin.

Ez digutela egin beharrekoa aginduko, ez dituztela gure taupaden pausoak zehaztuko. Gure kabuz bagarela, eta sinesten ditugunak aurrera eramateko behar ditugunak gure esku daudela, nahiz eta norbaitek halakorik nahi izan ez.

Amets horietako batean, dendara joan haiz behinola jasotako argazkiarentzako marko bila. Bila eta bila, gustokorik ez duk aurkitu eta esku artean ezer barik irten haiz dendatik.

Etxe zaharreko erretratua inguratzen zianarekin akordatu haiz behin eta berriro, ezin duk burutik kendu. Hura bai gustokoa, argazkiaren bildura paregabea. Eta segurtasunez hari begira pasatako orduetan ere gelditu zaik gogoa halaber: esnatze berrietako lehen argi-izpien pean, kaleko buelta egin osteko agurrak.

Baina apurtu zuan —bostgarrengotik antzeztutako suizidioan—, eta ez daukak haren itzalera helduko denik; ikaraz antzeko etiketa har dezaketenak, sobera.

Horregatik, merezi adinako babesik ez zeukanez, eta argazkiaren esanahi intimoa gordetze aldera, erabaki duk fotoa bere jatorrira bueltatzea, partekatutako deriban gogoz lagatako amaren besoetara.

Denboran zehar burutik pasatakoak paperean jartzeko garaia dela sentitu duk. Karta luze joango duk, hutsuneen sakoneraren tamainan, gutxienik ere.