Telefonoak hots egin du. Gaur agertzeko, denbora zuela. Autobide okerretan zuzendu dugu norabidea eta konturatzerako han geunden, eguerdiko eguzki epelaren azpian, mahaiaren inguruan berbetan.

Ezer baino lehen argitu digu ez joateko diruaren atzetik, han ez genuela halakorik topatuko; diruarekin ordain ezin daitezkeenak, ordea, hamaika.
Adibide garbia begi-bistan: ezin soa bailararen berdetik kendu. Eskua kopetaren parean jarri dugu sarri, eta ez bereziki ikusmena itzaltze aldera, eguzkiak itsutu baino ingurua argitzeko asmotan baizik.

Bere ibilbideaz jardun du luze ta zabal, nola egunerokotasunaren rotondan zebilen zorabiatu bezain nazkatuta —hemen inguruko gehienon gisara, bide batez—, eta nola egin zuen bizitzaren aurreko bere apustua. Ondo edo gaizki atea zeikek, horregatik dek apustua, baina arriskatu edo rotondan bueltaka segi, hori besteik eztaukak.

Konfiantza eta animoa transmititu digute bere hitzek eta despeditzean garbi esan digu, Bizitza lau egun dituk, eta hoitatik bi lainotuta.