Kabina gorriko aulkian eserita euritsu ikusten da ostegun goiza. Telefonoaren bestaldean amaren ahots urratuak egunak ekarri dion nekea neurtzeko balio dit. Eta okasioa aprobetxatu dut ondo lo egin esateko, bide batez.

Prezio merkean eros daitezke postaletako egunsentiak etxetik milaka kilometrora. Inongo panfletotan ez dira azaltzen eremurik gertukoenetan bizi litezkeen esnatze berriak.

Ez daude salgai; amets partikularren lorpen garestiak dira.

Amonaren etxeko tximiniaren epel goxoak tontotu zaitu egurrezko aulkian eserita zaudela. Kafea hartu berri zauden arren ere, euri tantek leihoko txirristan ateratzen duen hotsak ez zaitu berehalakoan esnatuko.

Egia da duda beti egon dela piztuta; sorginduta zauzka itzaltzera ailegatu ez den su betiereko horrek.

John xaharra arotz libanoarra da. Barre artean kontatzen du nola azaldu zitzaion lagun bat ezkonberritan bi emakumerekin; bere ahotan bata bestea baino dezentez lirainagoa zen. Elkarren ahizpak ote ziren galdetu zion lagunari. No, I've got two wifes erantzun zuela esan eta irri egin du te beroa eskutan hartzen duen bitartean.

Zerua zementuzkoa da gaur, haizea norabidez aldatu da eta ufada batez heldu da gugana.

Egoerak, bizipenak, pertsonak, mikroskopio baten atzean ipiniko bagenitu... Baina makroskopioz begiratzera ohitu gara, axaletik ikustera, inguruak eskaintzen duena ez behatzera, gizartean zedarritutako iritziarekin bat egitera, bere nektarretik edateari uko egiteraino.

Euria goitik-behetik Hollywood Rd. 17an
labouring hitza hiztegiratzeko garaian
zulo beltza daukat laneko zapatiletan eta
inpazientziaz blai nago
Hey buddy, how are you doing? galdetzen du nagusiak
erlojuaren segundoak astun egiten direnean.

Karretilak berunez egina dirudi
gidari baldarra sentitzen naiz
lur lohituan barrena eta
Sven Nys imitatu nahi nuke
orduko 20$ ematen duen
ziklokros karrera honetan.

Horrelakoa da bizitza:
poema bat tatuatuko dizut zementu gogorrean
Jackhammerra eskutan hartuta.

Toki ezezagunak
postaletan agertzen ez direnak
gure baitan ditugunak baina oraindik
aurkitzeko daudenak.

paseo bat larrazkeneko ahora:
ondoko herritik bueltan
amestutako eszenak akuarelaz margotuta

aspaldiko ezagunarekin ikusi zaitut oinez;
inoiz ez gara hirurok elkartu birra batzuk hartu eta
tertulian aritzeko

beranduago kale nagusian,
dirua ateratzen zeundela buelta eman eta
artean kendu gabeko kaputxatik irten zaizu mira.
irribarre bat izan da airean
datozen denboren ahoko zuloan

garaiko zeru oskarbiak ondo daki
hotza azalean itsasten hasiko zaigula
eroso deritzen portuak aurkitzeke daudela
eta bitartean
nork bere aterpeak bilatuko dituela

urteek ahaztu dituzte
besarkaden arteko espazio konpartituak

geratzen zaizkigun errebolberrak
pazientziaz kargatuko ditugu
presa ez dadin izan lehergai
behinola banatu gintuen bidegurutzean.

Egunak atzeraka doazen heinean, zenbat pastilla tragatu behar dira zenbakiak azkarrago suizida daitezen? Nazkatuta nago kontuak eraman beharraz, guztiari neurtzeko trepetak aldamenean ipini beharraz.

Denboraren limitea, infinitura doanean, 0 da.

Bitan banatu zait ingurua
hondarra sentitzen dut zainetan eta
pisua hartzen ari den zamak
aingurak marrazten ditu zure betazaletan.

Datorrenari begiratu nahi nioke
maskara guztiak kenduta,
lotsaren azalak berriz erantzi,
balizkoak ahaztarazi.

Biren arteko gurutzean
ernaldu zait garuna:
hemen nabil errari
hausnarketa pusketak erditzen ikusi nahirik.

Jendartea lanera bueltatu eta kaskezurretan besterik ez dauden sindromeak aireratu diren garaian hasi da esnatzen benetako urtaroa. Argi dago orain artekoa telenobela komertzial baten kapitulu pare eskasa besterik ez dela izan.

Lan errepikakorren akabera, mantu hareazkoaren besarkada epela, azken mohikanoen egonaldi alperrak, akordatuarazitako hitzen (it could be so nice) lotsazko irribarre isilak.

Beti berdina gertatzen zait: erropaz aldatzen ikusten zaitut eta pixka bat itxaroteko esan nahi dizudanean berandu da. Horregatik pasatzen zait urtero burutik gustatuko litzaizukeela ezagutzea gure herria hilabete bare honetan.