Esan dit Holandan hazi eta New Yorken pasa zituela estudiante garaiak. Handik zebilela enplegatu zutela eta orain inguru hauetatik dabilela. Argitu behar izan dit bere lana harat-honat bidaiatu eta kontakizunak idaztea dela.

"A ze pagotxa!", bota diot braustakoan. Irribarre bihurria etorri zait bueltan. Ea zer dabilen ikastaro demonio honetan galdetu diot gero. Isil-gordean aitortu dit presentzia hutsagatik bederatzi jai-egun ematen dizkiotela. Mahaian kolpe bat eman eta gaineratu du: "baina hau sekretua da, ez esan inori".

Adibide bat emate aldera,
gaurko eguraldiaren soinuak
ez du gauza handirik aparte
distantzia neurtu ezinezko
urrats makaletatik.

Akordatzen uda bero haietako ordu txikietan
parrandatik etxerako bidean
errepide nagusiaren erdiko marrak nola zatitzen zintuen?
(txiki-txiki)

Momentu horiek memorian pizten zaizkidan bakoitzean,
izkina batera alboratuta irudikatzen zaitut orain.

Antzekoa gertatzen zitzaizun negua euritsu heltzean.
Itsasertzeko pasealekuan
farolen argi desenfokatuari jarraituz
atentzio osoa izarretara desbideratzen zenuen.

WhatsApp mezu koldar batean idatziko dizut garai hartan
etorkizunak egin zizun aitormena:
badoazen hegazkinen kea besterik ez dira izar iheskorrak.

Etxean ahaztu zenituen
metrologia-ariketak.

Gaurko eguraldiaren soinuak
ez du gauza handirik aparte
hileta elizkizunetatik.

Kotxean gindoazen etxera bueltan eta Cerati hil zenean asko sentitu zuela eta min eman ziola aitortu zidan. Ez nuen gehiegi ulertu momentuan eta arinkeriaz hartu nuen esana.

Atzo ordea Mikel Laboak abestutako Piedra y camino piezarako esteka bidali nion, bere heriotzaren seigarren urteurrena zela adieraziz. Orduan bakarrik ulertu nuen Ceratiri buruz ari zenean esan nahi izan zidana.

"French Fox's specialty was sex" aipua luzatu didazu, nire breastak $3500en truke handitzeko eskaintza luzatzearekin bat. Ez dut erlazioa ulertu eta minduta sentitu naiz, puta modura ikusten nauzun edo ze demontre.

Nahi dudan bakarra nire diruaren jabe izan eta sentitzea da, nire gorputzarena naizen bezainbeste.

Bere gelako leihoak
Tödistrasseko patio hartara ematen zuela
esan zidan.

Hozka egin nion okerreko interpretazioari eta
ahaztu egin zitzaidan
arropa zuriak zeramatzala soinean,
ahaztu egin zitzaidan
zuriz jantzita ikusi nituela aurretiko emakume guztiak.

Anja zeukan izena,
ez nintzen gogoratzeko gai izan lehenengo aldiz aipatu zidanean,
ez nion oso ondo ulertu nahi izan.

Eta horrela, dolar gutxi batzuk ordaindu eta gela horretan egun batzuk pasatzeko eskubidea zeureganatu duzu. Hotz dago etxea, ilunak hartuta. Goikoen oin-hotsak parket zaharrean ez zaituzte eroso sentiarazten. Urruneko etxeetako argiak, kaleko farola tristeak dira argi bakar.

Maleta bustiak alboratu eta ohean eseri zara, leihotik begira. Elurra da, isil, zaurien gainean pausatzen dena. Txanponak atera dituzu patrikatik; zaila da forma ezezagunak kontatzea. Zerk ekarri ote dizu bihotzeko min hori. Bakarrik zaude.

serioa da
hogeita zazpi urte edukitzea
gauzarik serioenetakoa da
inguruan, haurtzaro itoko
lagunak hiltzen dira
eta norberaren hilezkortasuna
zalantzan jartzen du batek.

Roque Dalton (ITU bandak euskaratua)

Disko gogor zaharra aurkitu duzu. Entxufatu eta leiho berrian zabaldu zaizkizu ikonoak. Ez da hautsik nabari mahaigaineko pixeletan.

Ohozpelak baleitu irratsaioko begizta topatu duzu lehenik.

Entzuten dugun musikaren ehuneko handi bat “loop”ak dira. Batera doazen ziklo labur errepikakorrak, matematikoak ia.

Eta batera joango ez balira, edo batera joateko aukera asko balira?

Play sakatu eta atzeko planoan utzi duzu bere patxaran.

Argazkiak, dokumentuak eta batez ere gordetako zakarra etorri da erreskadan. Ez ezazu uka Diogenes hitza burura etorri ez zaizunik.

Betikoa pasa zaizu, gainera: barre egin duzu, zeinen inozoa zinen, nola egin zenitzakeen halakoak eta ohiko BullShita errepikatu duzu kaskarrean.

Desberdintasunari lekua egin diozu halere. 30 minutuko begiztan entzun gabeko tonuak harrapatu dituzu. Baina edadeak ez dizu belarria findu; izatekotan, alderantziz da.

Badakizu agerian zenuen horri entzungor egin zeniola. Eta damutu egin zara. Leiho guztiak itxi, aparatua desentxufatu eta hasi zara idazten lehen bezain gizarajoa zarela. Eta horrela, begiztaren beste errepikapen bat hasi da.

«Janet Jackson ez zen Michaelen arreba
zuria zen eta
aurpegian granoak zeuzkan»
hala dio NYorksti-Sebastopol hegoaldeko 8. Abenidako kartel batek.
Hortik aurrerakoak txutxu-mutxuak dira.

Sobre todo, queda la amargura; una amargura inmensa, inconcebible. Ninguna civilización, ninguna época han sido capaces de desarrollar en los hombres tal cantidad de amargura. Desde este punto de vista, vivimos tiempos sin precedentes. Si hubiera que resumir el estado mental contemporáneo en una palabra yo eligiría, sin dudarlo, amargura.

Michel Houellebecq — Ampliación del campo de batalla