Egon zen garai bat non bazkalostero Eskuak/Ukabilak diskoa entzuten nuen.

Urtebete geroago-edo, batek daki zer joerak kutsatu zuen gure lagunartea; errepikatzen zen komertzialegia zela Berriren asuntoa eta, automatikoki-edo, horrek euren musikatik aldentzea zekarren. Nola ez bada: gazte lotsagabe eta cool-a bainintzen eta are, modernoegia onartzeko gustatu egiten zitzaidala.

Norbanakoaren ikuspuntua ez baitzen kolektiboaren oniritziak zigilatutako kopia merkea baino.

Hilabete batzuk aurrera, etxetik urrun, zurekin nengoen ohean eta biluzik, argiak itzali nahi ez zituen iraileko gau batean. Galdetu zenidan zergatik ez zitzaidan gustatzen. Ez nizun pisuzko arrazoirik eman ahal izan. Abestietako hitzak errepikatu zenizkidan eta haien esanahia esplikatu.

Nostalgiak pisua hartu zuenean, gogoa gau hartara joaten zitzaidan sarri eta behin eta berriro konturatzen nintzen zein garden erakutsi zenizkidan mundua begiratzeko leihoak.

Orain, leiho horretatik begiratu eta ez zaitut aurkitzen. Horregatik zabaldu ditut hitz hauek lehortzeko dagoen arroparen gisan, bide batez haizeak astin ditzan eta jaso dezazun agur hitz bat.