155 objektu kaxa hutsean “anabasa” formakoak.

nakba

hebrongo kasbah
ezin zeharka
bakanduta dauzka
i.d.i.en bazka
zaunka banaka
noiz akaba
eguneroko nakba

2023-11-12 13:47:43 (anabasa)

euskara

pues
como que
igual
a lo
no se qué
no se cuántos
porque
tipo...
bueno
a ver,
es que
depende,
no?

2022-10-26 20:41:26 (anabasa)

zurrunbilo

pasiera ahaztuak
gorputzak badaki gogoratzen
arimak galdua duena
traba da, hondarra hanketan
ur-izkinan egin dugu topo
aspaldian ikusi gabeko laguna
urak dakarrena urak daroa
zurrunbiloari lotzen zaituen arnasa itoa
gauza txikien sinpletasuna da
pentsatu gabe igeri egitea

2021-12-31 18:51:31 (anabasa, bizhitz)

zulo beltz

mapari begira denbora pasa eta
bihotza galdu egiten da
ebatzi ezinezko ekuazio irrazional
bilakatzen diren lekutan
demagun Nemrut
demagun İshak Paşa
demagun Marmarako itsasoko hondartza bat
demagun Leshnikovo
demagun Kromidovo
demagun Olympos

gaur bezala
zenbatu ezinezko ilbete gauak
maparen zirrikituren batera gerturatuko naute
eta ikusiko ditut
hartu gabeko argazkiak
errepikatu ezinezko momentuak
atzera-bueltarik gabeko urratsak
geratzen dena
zulo beltz bat izanda ere

2020-12-31 19:32:46 (anabasa, bizhitz)

malda

suak nola erretzen duen ikustera
etorri nintzen eta
testu bat idatzi nizun
gaizki ikasitako hitzak errepasatuz
uzta hutsa azaroko arazo
dislexia ariketa kamutsa
angelurik gabeko erpinak
zuzen ebakitzailearen malda

2020-11-28 22:52:15 (anabasa, neurtitz)

gogo

beste hegaldi bat hartu nuen gogoz kontra.

eguna argi zegoen eta zu zeunden mendi-tontor zuri horietako baten gainetik pasatzean, beste aldera begiratu nuen. gogoratu nuen aste batzuk atzera poesia bat idatzi nizula abioian, zure aldamenean eserita, eta musu eman zenidala masailean.

baina atzo ez nuen poesiarik idazteko gogorik.

herrira itzulita, itsasoaren aurrean gelditu nintzen, nahaste-borrasteen bagan.

gaur liburua zabaldu dut urte gazi-gozo honen orrialdea pasa nahian. badakit pirata begia tatuatu zaidala bihotzean:

Varias semanas de luna de miel, playas, besos salados, otra vez atrapados en esa burbuja ajena al mundo real, con todo el tiempo para nosotros solos y sin querer decir adiós, "... quisiera que esta burbuja fuera eterna como la huella de tus caricias, que nada la hiciera estallar. Viviríamos para siempre en esta fragilidad".

Ella, con los pies bastante más en la tierra que yo, a veces se ríe de mis versos, a veces me inunda de besos. "¿Y tú crees que funcionaría en una vida normal?, ¿con obligaciones, trabajo, facturas?, ¿sin ese tiempo para nosotros que aquí derrochamos?".

- ¿Dónde vais ahora? -Nos pregunta en la playa un norteamericano algo mayor de un hostal vecino.
- Eh... Al sur..., yo voy al sur... Ella, al norte...
El hombre me mira con los ojos fuera de sus órbitas, gesticulando a voces.
- Pero... ¿estás loco?, ¿tú la has visto bien?

Yo no sé que responderle, me siento en la arena llevándome las manos a la cara mientras el buen señor se aleja de la orilla murmurando maldiciones, dejándome junto al Índico, un mar de confusiones. Por primera vez en tres años, me planteo finalizar el viaje y apostar por una relación. Si fuera sensato lo pondría todo en la balanza, ponderar es asunto de sabios; sin embargo, vivir es asunto de locos y elegir es un verbo alejado de la razón. Tal vez, Ulises también dejó la isla de Calipso en luna llena.

Cuando el viajero abandona la posada, frente a él están de nuevo todos los caminos del mundo, una fuerte sensación de libertad le embarga. Y esta vez también hay un hueco en el estómago que le quita el hambre y las ganas de viajar. En sus ojos solo lleva la imagen del nido que ella hizo sobre las olas del mar.

Todos los caminos del mundo, una bicicleta.

El amor es una tierra sin caminos ni destino que alcanzar, y, al contemplar la playa abierta, donde solo hay mar, el viajero siente vértigo y huye una vez más. Ahora, él también tiene a su espalda una playa de Barcino, "... allá quedó su ventura, su amoroso batallar, va cargado de amargura, va ocioso el caballero, sin peto ni espaldar". Maldito León Felipe.

Salgo de Goa en luna llena para poder justificar mi locura y paso los días más tristes del viaje. El viento me empuja de nuevo, pero mi tristeza es amarga, ni saber que no fue un sueño me consuela. Me esperan dos años de muchas noches sin dormir en las que maldeciré esta huida, condenada a ser una leyenda más en los romances imposibles de la India. La frágil burbuja que no llegó a romperse viajará conmigo hasta los confines del Japón.

Apenas como o hablo con nadie, cualquier tontería me irrita, ya no soy un ciclista feliz que sonríe al escuchar los pájaros del camino. Como un fugitivo, me refugio en algunas carreteras secundarias y acampo en playas solitarias, no tan inmensas como las de Goa, pero cálidas y llenas de cocoteros, escondites donde poner mi mosquitera y bañarme en el agua tratando de limpiar mi tristeza.

Salva Rodríguez. Asia - Un viaje de cuento

2019-12-31 09:53:15 (anabasa, bizhitz, mozketak)

energia

gero arte luze bat
kontrol teklak ihes egin du
luze doaz gauak
memoriaren erreiak zeharkatuta
lorik ez dago
trafikoa ito da

nola atzeman okerruneen mugak non diren?
azkenean ez nuen bezier kurbarik erabili
hurbilketa huts batean gelditu zen
ertzetako esanahia ulertu nahi hura

ez dago jada argazki zaharrak erretzeko modurik
kopia digitalak pantailen atzean
alperrik xahututako energia dira

2019-10-08 09:41:38 (anabasa, bizhitz, neurtitz)

ausaz

zein borragoma erabili, egutegitik ezabatzekoak diren egunentzat? koloreak, formak, taktuak, ezer konpontzeko balio balu sikiera.

erloju matxuratuak etxean utzi eta bizikleta hartu dut, 30km/h-ko abiadurara mugatutako kaleak zeharkatzeko forma sigi-sagatsuak marraztuz.

geometriarik okertueneko erpinean topatu zaitut, ausaz. hiri honetan apenas topatzen duzu ezagunik kalera irtetean.

zure begien aurrean lotsak hartu nau ustekabean; "nola bada, azken bi egunetan izarak elkarbanatu ditugunean", errepikatu duzu. ez dizut esan nahi izan baina negarrez ari nintzen barrutik.

etxera itzuli eta atera egin da negarra. kanpoan euria ari du orain.

2019-08-12 23:08:20 (anabasa, bizhitz)

pollas

"¡pollas!" egin zuen oihu
oihu egin zuen eta bazenekien benetan
benetan zela bazenekien
bazenekien ez bakarrik aurpegiak eta begiradak ziotenagatik-edo
edo eskuin eskua erabili zuelako "ospa" esanez bezala
edo txistua irten zitzaiolako hitzarekin batera

batera edo bestera jakin zenuen benetan zela
zela benetan ez zuelako "poyas" ebaki, ez
ez eta antzerako ahoskera eguneratu indargeren bat
bat-batean irten zitzaiolako oihu-hitza eta
eta hitzaren oihartzuna zelako XX. mendeko gaztelera
eta gaztelera horrek ahoskatzen zuelako ele bikoitz bortitza.

2018-12-05 10:55:49 (anabasa, bizhitz)

nola

Kaka futbol-jokalariaren afixa erraldoiak hiri kosmopolitako eraikin grisaren leihoak tapatzen zituen 2004ko udazkenean. Argazkia, zuri-beltzean.

Limoizko sugus bat eman nizun eta inguruko kaleetan galdu ginen. Elkarren ondoan, itxuraz; bakoitza bere aldetik, segituan.

Hortik aurrera, itota, bizitza ozeano bat dela ulertu ezinik jarraitzen dugu.

Zera abesten zuen Richard Aschroft-ek:

Woke up with a scream
I was buying some feelings
From a vending machine

Swipe left.

Kolpetik esnatu eta galdera: nola demontre iritsi gara hona?

2018-03-11 23:05:11 (anabasa, bizhitz)