Bere gelako leihoak
Tödistrasseko patio hartara ematen zuela
esan zidan.
Hozka egin nion okerreko interpretazioari eta
ahaztu egin zitzaidan
arropa zuriak zeramatzala soinean,
ahaztu egin zitzaidan
zuriz jantzita ikusi nituela aurretiko emakume guztiak.
Anja zeukan izena,
ez nintzen gogoratzeko gai izan lehenengo aldiz aipatu zidanean,
ez nion oso ondo ulertu nahi izan.
Disko gogor zaharra aurkitu duzu. Entxufatu eta leiho berrian zabaldu zaizkizu ikonoak. Ez da hautsik nabari mahaigaineko pixeletan.
Ohozpelak baleitu irratsaioko begizta topatu duzu lehenik.
Entzuten dugun musikaren ehuneko handi bat “loop”ak dira. Batera doazen ziklo labur errepikakorrak, matematikoak ia.
Eta batera joango ez balira, edo batera joateko aukera asko balira?
Play sakatu eta atzeko planoan utzi duzu bere patxaran.
Argazkiak, dokumentuak eta batez ere gordetako zakarra etorri da erreskadan. Ez ezazu uka Diogenes hitza burura etorri ez zaizunik.
Betikoa pasa zaizu, gainera: barre egin duzu, zeinen inozoa zinen, nola egin zenitzakeen halakoak eta ohiko BullShita errepikatu duzu kaskarrean.
Desberdintasunari lekua egin diozu halere. 30 minutuko begiztan entzun gabeko tonuak harrapatu dituzu. Baina edadeak ez dizu belarria findu; izatekotan, alderantziz da.
Badakizu agerian zenuen horri entzungor egin zeniola. Eta damutu egin zara. Leiho guztiak itxi, aparatua desentxufatu eta hasi zara idazten lehen bezain gizarajoa zarela. Eta horrela, begiztaren beste errepikapen bat hasi da.
Pero no entiendo, hablando en concreto, cómo consigue vivir la gente. Tengo la impresión de que todo el mundo debería ser desgraciado; ya ve, vivimos en un mundo tan sencillo... Hay un sistema basado en la dominación, el dinero y el miedo, un sistema más bien masculino, que podemos llamar Marte; y hay un sistema femenino basado en la seducción y el sexo, que podemos llamar Venus. Y eso es todo. ¿De verdad es posible vivir y creer que no hay nada más? Maupassant pensaba, y con él los realistas del siglo XIX, que no había nada más; y eso lo llevó a la locura.
Algunos seres experimentan enseguida una aterradora imposibilidad de vivir por sus propios medios; en el fondo no soportan ver su vida cara a cara, y verla entera, sin zonas de sombra, sin segundos planos. Estoy de acuerdo en que su existencia es una excepción a las leyes de la naturaleza, no sólo porque esta fractura de inadaptación fundamental se produce aparte de cualquier finalidad genética, sino también a causa de la excesiva lucidez que presupone, lucidez que trasciende claramente los esquemas perceptivos de la existencia ordinaria. A veces bastan con colocarles otro ser delante, a condición de suponerlo tan puro y transparente como ellos mismos, para que esta insoportable fractura se convierta en una aspiración luminosa, tensa y permanente hacia lo absolutamente inaccesible.
Ordura arte ez zitzaidan halakorik okurritu baina The Graduate ikusi ondoren garbi zegoen txema deritzenak pelikuletan azaltzeaz gainera bizitza errealean mutil gazteekin larrua jotzeko prest ere badaudela. Ezkonduta egon eta seme-alabak izanda ere.
Dena da abentura: sexuaren drogak duen gozamena isuri ez ezik, gizartearen aurrean debekatuta ageri den marra gainditzeak dakarren subidoia dastatu nahiak aurrera egitera eraman gintuen. Eta hasitakoa, bukatu egin behar.
Adinak ezar litzaken rolak gaindituta, zure ezpainetan gozamena irristatzen ikusi nuen. Betaurrekoak kentzeko gogorik ere ez zenuen izan eta ilean kateatuta geratu zitzaizkizun, gure gorputzen arteko beroak noiz lurrunduko zain. Horrela ad infinitum.
Baina pelikulek eta bizitza errealak beti dute mugaldeko baina bat, horregatik ez zen egon "hurrengoa noiz" moduan zirriborratutako akordiorik eta, isil gordean, bakoitza bere labirintotik galdu zen.
Dakidan bakarra da hurrengo aste osoan ez nintzela izan nire kaskezurretik zu ateratzeko gai —ez eta nahi ere—, zuk burutik ezaba ezin ninduzun antzerako moduan, gutxi gorabehera.
Naturalmente, cualquier clase de caballo puede ganar y a veces gana, pero lo que nos interesa es lo que ocurre la mayor parte del tiempo y sigue ocurriendo. He visto miles de carreras de caballos, y lo que interesa es el resultado global de esas carreras. Lo que mata a la gente es la espera de 30 minutos entre carreras y el recuerdo de la última carrera. La última carrera es para ellos la verdad porque es lo que ha ocurrido más recientemente, y si es una carrera insólita y un resultado insólito, sigue pareciéndoles que es la verdad.
Para apostar a los caballos como es debido hace falta un carácter definitivo. Tengo un dicho: un hombre capaz de apostar a los caballos puede hacer todo aquello que se proponga. Un tipo como Hemingway encontraba momentos de verdad en las corridas de toros y las guerras. Yo encuentro momentos de verdad y aguante y estilo en el hipódromo y en los combates de boxeo. Todo viene determinado por aquello que te da una buena perspectiva.
Tea hoztu zait, berdin dit, berriro bero dezaket.
Hotz sentitzen zaitut, axola zait, malkoak ez dira bakarrik sikatzen.
Ze uste zenuen ba, hil aurretik moonwalk bat dantzatuko zigula Nelson Mandelak?
Kointzidentzia hutsa besterik ez da Michael Jackson hil zen egun berean hil izana.
Utzi bakean Papa Mandela.
Beste hegaldi bat, hamahirugarrena aurten. Horrela kontsumitzen zait kerosenoz eginiko denbora.
Bitartean, on-board multimediatik Sonic Youth aukeratzen dudan momentuan adinari buruzko kezkak datozkit gogora. '90eko klasikoak. Aspaldi migratu zuten lagunek irrati-formula pasteleroen hit-paradetara (tartean reggaetoira). Eta ari dira banaka-banaka "inguru" deritzon zirkulu lauso horretatik aldentzen. Batzuk ezkontzeko kontuak ere ahotan dituzte. Zerbezak ere ez gaitu batzen tabernetan.
Tantaka-tantaka despeditzen ari den garai honek makal-makal kolpatu nau kaskezurrean epe luzez. Aurrena sentipen hotza zen, gero azkure arina, egonezina eta azkenik zulo konponezina.
Abioi honek lur hartu eta aduanatik pasatzean pasaportean ez dut apenas toki librerik izango. Eta oraindik zu zauden tokira bidaiatzea falta zait. Ez dakit non izango zaren, ez eta ordurako iritsiko naizen.
Begiratu nizun eta begiak zabaldu zenituen. Inork ez zuen ezer esan. Erdi-lo zeunden oraindik eta pijamaren goiko partea altxa zenuen. Besterik gabe.
Eskuin eskuarekin hartu nizun ezkerreko bularra. Miazkatzeko deia egin zidan, bertatik edateko. Eta nik obeditu. Begiak itxi zenituen berriz ere eta burua pixka bat atzera botata gelditu zinen.
