Jendartea lanera bueltatu eta kaskezurretan besterik ez dauden sindromeak aireratu diren garaian hasi da esnatzen benetako urtaroa. Argi dago orain artekoa telenobela komertzial baten kapitulu pare eskasa besterik ez dela izan.

Lan errepikakorren akabera, mantu hareazkoaren besarkada epela, azken mohikanoen egonaldi alperrak, akordatuarazitako hitzen (it could be so nice) lotsazko irribarre isilak.

Beti berdina gertatzen zait: erropaz aldatzen ikusten zaitut eta pixka bat itxaroteko esan nahi dizudanean berandu da. Horregatik pasatzen zait urtero burutik gustatuko litzaizukeela ezagutzea gure herria hilabete bare honetan.

Leihatilara heldu eta segituan sentitu dut pisua: bizkarrean lehenik, hortik hanketara barreiatu da gero eta nahikoa nazkatu naizela uste izan dudanean buruan lehertu zait pilatuta neukan burokraziaren zama guztia.

Madarikatu nahi ditut arrazoirik eman gabe zainak pozoitzen dizkiguten bizitzaren funtzionario iragankorrak.

Sukarrak jota dagoen kamareraren
irribarre lotsatia
kaña bat eguzkitan eta
datorzkigun erronken aparretan esnatzea.

Kraterrak ditut memorian
eta zelai berdeak
terreno urbanizableetan.

Ez galdetu inori
zertara natorren
karneteko izena nirea
ala momentuan asmatua den.

Begien aurrean urtzen zaidan liburua
ulertzen ez ditudan istorioak eta
neska bat hondartzan bakarrik nire aldamenean.

Eguzkiarekin batera
mendebalera egin duelarik
papera eta lapitza hartu eta
nire baitan arnastutakoak idaztea da
lehenengo hitzetik
koldarraren sinadura ipintzea.

lotara joan aurretik egin beharrekoak: pijama janztea, arropa zikinak aparte uztea, hortzak garbitu bitartean biharko zereginak errepasatzea, medikazioa bukatzeko falta diren egunak zenbatzea, ohean sartu eta liburuak harrapatuko zaituen edo ez deskubritzea, irakurriz despistatzea, gogoa desbideratzea, hortaz akordatu eta dei galdu bat egitea, mesanotxeko zure argazkia lurperatzea.

Abortu naturala naiz
gaztaroaren itzalean,
min ematen duen denbora
eta hondarra sabelean.

Ez dut sinisten amaren alaba zarenik
autopistak
180km/h-ko abiaduran joateko diseinatu dituzun
bidezidor estuak dira

nola jabetu ingurukoaz
hitz egiten saiatzen naizen bakoitzean
once you go black, you never go back
irakurtzen badut
inongo eskuek orraztu gabeko hitzetan

bere horretan

kaligrafia ikastaro hau kenduta
guztia da debalde
oraindik baldar bainabil zirriborro honetan
nire izena eguneroko zeren artean kokatu nahirik.

Bero egiten zuen, kotxeko leihoak jaitsita gindoazen eta Depeche Modek markatzen zuen erritmoa. I'm taking a ride with my best friend. Ño. Propio jarritakoa zirudien.

Dena den, hala zen: zer axola dio nora joan konpainiak merezi duenean? Bilbo, Lekeitio, Durango, Azpeitia, Honyarbi Hills... izenak besterik ez dira. Hango eta hemengo sufrimendurik latzenak leundu ditzake aldameneko lagunak.

Baina Guardia Zibilaren kontrola. Eta noski, bi gazte izanik —puntualizazioa: gazte eta berde esatea gusto txarreko txistea litzateke—, jokatu gabeko loteria guri tokatu zitzaigun. Ostia eta puta guztiak barrutik. Musika fuera.

Ezkutatzeko ezer izan ez eta kirioak dantzan jartzea, munduaren zulorik beltzenean bakarrik sentitzea. Horixe transmititzen dute berdez disfrazatutako beldurraren nekazari andaluziarrek.

Documentazió, laz manoz en el zalpicadero, zalga uzté primero, póngaze al lado de mi compañero, por qué no va documentado?, kaka zaharra, tendremo que llevarle a Inshaurrondo, no me jodas.

Laguna hizketan sumatu nuen eta ez dakit nola baina larrua salbatu zidan. Pueden uztede seguir la marsha, mi compañero oz dará pazo. Pazen una buena tarde.

Hasperena. Musikak gure aurretik egin zuen hitz berriro; he knows where he's taking me, taking me where I want to be. Aurreko nire ondorioa aldatu behar izan nuen segidan: igual dio nora zoazen konpainia ona bada eta bidean txapel okerrik ez badago.

Minutuak hartu, zimurtu eta zakarretara botatzea. Minutuak ordu, orduak hilabete egoskor, urte luze bilakatzea. Denborarekin birziklatu ezin daitekeen zabortegi erraldoia fabrikatzea.

Edo hori, edo guztia ondo atera eta zabor pila litzatekeena loreen biltegi bilakatzea. Eta noski, gustagarriagoa da lorategiarekin amestea, baina argi eduki behar da tarteko zera hori minatuta dagoela. Ezer ez dela debalde mon amie.

Bukaeran, tarte eskas baten baitan lehertzen dela erabakia eta, izerdiak, zukututako esfortzuak, bere balioaren distira erakutsi edo erabat gal dezakeela.

Azala erortzen ari zait eta suge bat ikusten dut ari dela jaiotzen nire baitan.

Kontra datorrena irensteko prest, aurrez aurrekoari moldatzeko gai sentitu beharrean, ordea, zorabioak harrapatu nau lepazurretik gora sigi-saga betean.

Nire pozoia irentsi dudala dirudi. Azken batean, ezkaten loraldia lehertuta, errutinaren narrasti bilakatzeko ez da esfortzu handiegirik egin behar.