Hutsik biluzik topatu dut nire gela. Bertan daude joan aurretik utzi nituen liburuak, arropak ez dira mugitu armariotik, bestela buzoian pilatuko ziren gutunak mahai gainean daude eta oheak ez dauka zimurrik.

Isilik dago anbientea, lotsak hartu du pareta, itzali zaizkio koloreak. Ez dago aitzakiarik, disimuluak ez dauka zer ezkutaturik.

Maleta desegin nahian, alferrik egindako lanak besterik ez datozkit gogora. Negarrari eman diot denbora kartzelan harrapatutako konstantea dela sentitzean.

Pazientzia ahitu eta hasitakoa bukatu gabe utzi dut azkenean: testamentua leihotik behera idazteari ekin diot.