Gaua zoro zebilen eta ilargiak mila buelta eman zituen bere begiak aurkitu arte. Ez nekien zer pentsatu maitasunaz, agian zerbeza baten gertutasunak gehiago emango zidan, gehiago baloratzen ninduen. Txorakeriak pentsatzeari utzi, azken tragoa eman eta beste bat hartzera gonbidatu nuen. Askotan burua galtzen dugu maitasunaren itxuragatik, gorde nuen kolkorako. Gau hori ez zen salbuespena izango.

(edo: ba al dakite argia eta iluna hitzak bereizten?)

— Ama! Ze mendi polita!
— Baietz txiki! Gustatzen?
— Pila bat ama. Baina ama, ze leku da hori, ze izen agertzen da mapan?
— Ba eguraldi ona egiten duenean, pozik dago eta kilima deitzen diote, ezin dituelako kilimak aguantatu.
— Ni bezela orduan! (...) Eta txarra egiten badu?
— Eguraldi txarrarekin otsoa baino gehiago haserretzen da! Eta horregatik, deabruak ere ulertzen ez duen izena ematen diote, njaro.
— Baina orduan ama, mapak ba al dakite noiz egiten duen eguraldi ona?
— Ez maitia! Nik kontatutakoa mapek ez dakiten sekretua da. Horregatik aurkituko duzu beti izen bakarra: Kilimanjaro.

Puta! esan duzu iraganarekin topo egitean. Hark bere bidea jarraitzen du, zuk zurea, baina zeharkako begirada horrek erabat despistatu zaitu. Berriro al dator zure bila? Edo mendeku hotsa da, ilun horren ezkila?

Aurrera joatean baina, iraganak geroarte esan du eta zalantza iratzarri zaizu tupustean: bera ote den zure gibeletik dabilena ala zu zeu zaren galbidearen aitzinean dagoena.

Eztizko begirada batekin erakarri, begiak erdi-itxita, plazerraren atarian ate-joka.

Gerturatu egin zait, zer nahi dudan galdetu dit. Eta nik, artean, ezin dut burutik kendu gau hotz eta luze hauetako bakardadea leuntzeko bere presentzia goxatuko nukela. Berak pentsamenduei hitzak jarri dizkie eta esan dit faltan botatzen duela gertuko konpainia, bakardadearen konplizitatea. Gehiago gerturatu zait, begiak erdi-itxita eta ezpainak indarrik gabe, nork estutuko zain. Hain gertu ikusi dut.

Distantziak infinituan dira baina, eta iragana soka mehar horretan dabil balantzaka.

Ezinegonezko dar-dar batek hartu du nire gorputza. Orduak daramatzat ikara hau gainean daukadala eta ez du joateko imintziorik egin.

Laster hiru urte pasako diren honetan iritsi zait aspaldi bidalita zeukan gutuna. Esplikazio ezaren aurrean, zergatia bizitzaren misterio amaigabeen zakuan sartu behar izan dut.

Hasiera batean, gauza bakoitzak bere unea duen arrazoia dela eta, kartazala ez irekitzea erabaki dut. Ondoren baina, ase ezinezko jakin-minez pozoitu zait gogoa eta ez da tentazioari eusteko biderik egon.

Barruan, hitzen beharrik gabeko argazki bat topatu dut. Azkar ezagutu dut bere irudi ezabatua. Begietan nabaritzen zitzaion: neska honek zoriona galdu du erabat.

Preso hartu dute eta ideia horren biran txikitako istorioak desegin dira airean. Ez hain txikitakoen negarrak gertatutakoa ukatu nahi izan dute. Baina ezinezkoa da; ustekabearen zama aspaldi lurperatu genuen. Horixe utzi nahi izan digute iltzatuta memorian, preso hartu duten unearen argazkia, marko zorrotz eta guzti.

Hondeamakinan liburu bat irakurtzen ikusi nuen momentuan jakin nuen tipo hura suizidatzear zela. Hori baino gauza adierazgarriagorik? Hondeamakinaren eskuliburua bazen sikiera...

Komunetik atera eta banindoan presaka baina begiraden arteko elkarrizketa aski argigarria izan da. Esan nizun barre egiten amaituko nuela; ez da harritzekoa beraz.
Zuk ezer esan aurretik erabaki dut bide hori ez jorratzea. Lasaiago nago orain, sorpresei irekita, aurreikuspenik gabeko bidaia majikoan barrena.

Orrialde guztiak idatzita genituela uste nuen baina gela huts honetan azaldu zarete eta kontrakoa pentsatzera behartu nauzue. Zuen testigantza lotsatiek biluzik utzi zaituztete baina bestaldera begiratu dut, ahanzturaren aldera. Orain nire barkamena duzuela, berriro has gaitezke orrialde zuriak idatzi eta margotzen.

Mozolo baten moduan geratu naiz zuri begira, ea behingoz konturatzen zaren ez naizela naizen honen laurdena baino, edo sikiera hor nagoela jakin zazun, portura gerturatzen diren marinelak faroa hor dagoela dakiten gisan. Ez dut inoren itsasargi izan nahi ordea eta ez dizut ezertxo ere eskatuko: zerorrek deskubritzen duzuna besterik ez naiz izango. Zoriona hitza ez duzu nigan ezkutatuta aurkituko, baina elkarrekin topa genezake agian urrutiko uharteren batean eta zinez ez nabilela gezurretan.

Hori behintzat egia da.