Kanpora joatea erabaki nuen momentuan hautsi zen idatzita geratu ziren hitzen logika biurria.

Etxean bezala sentituko nintzela banekien. Etxeko zapatiletan ibiliko nintzela kale kantoi batetik bestera, izan euri ala eguzki.

Eta etxean bezala, han, lasaitasun ezak ez zidan agurrik esango. Ez zen nitaz despedituko, unibertsitaterako bidean jarraituko zidan, erosketen aholkulari izango nuen, erabakien tontorrean geratuko zen, azken finean.

Bisitatxo bat egingo zenidala hitz eman zenidan. Bien bitartean, etxeko suaren epela mantenduko nuela agindu nizun. Eta iristen zinenean, hortxe pasako genituen orduak solasean, afal ondorenean batez ere. Horrela jarraituko genuen suak lo hartu arte. Hortxe erreko ziren kezkak eta segurtasunaren patxadan bilduta utziko ninduzun.

Horixe baita amestea, lortu gabekoen segurtasun ezaz gozatzea, hauen gaineko istorioak asmatzea eta istorio hauek geure egin eta sinistea.

Eta gero datoz hasperenak. Baina, inoiz gozorik jaso nahi bada, pazientziaren gazia eusten jakin behar da hemendik urrun eta handik hurbil dabilen denboran.