Antzokiko publikora desbideratu zait mira. Barreak, oihuak, txistuak, komentarioak ahapeka.

Hainbesteren artean, pertsona bat ikusi dut. Haren posturak deitu dit atentzioa, gorputza erdi-etzanda, besoak titien azpitik gurutzatuta.

Ez naiz aurpegia ikustera iritsi, baina, memoriak zu zarela esan dit, hori sinestarazi dit behinik behin.

Eta ze zitala den [memoria], klaro: koadro bat pintatu dit eta, bertan zeunden zu, edo zure keinuak, edo zu eta zure keinuak. Baina ni, ez.