Leihotik begiratzean jabetu naiz begien aurretik pasa zitzaidan hura zer zen.
Baserrien arteko errepide okerrek bideratzen ninduten
    irribarre horretara.
Keinu bakarrak, memoria zulatuz.
Begiak itxi muxu bat jasotzeko.
Hain guapa zaude.
Zelai berdeak elikatzen genituen
    oliba-olioz.
Hain xamur begiratzen zenidan etzaten ginenean.
Lasaitasunezko kilima bat, belarri atzean.
Eta galderak.
Neguko hotzikarak beste kilima batzuk egiten ditu ordea.
Taupaden etenduran,
     soa altxa ezinik, berriro.
Amets egitea delitu.

Ez zara azken irudi ezabatua baino.
Eta ni, maitale baldar bat besterik ez
    negu honetan.

Postal baten zain.

Denbora osoan hitz egin dezakegu, inork ez gaitu entzuten ordea.

Zer deritzozu abenduko arrats ilun eta hotzetan autoan bidaia txikiak egingo bagenitu paradisu amaitezinetara, elkarrekin hitz surrealistak konpartituz eta Ruperren kantak entzunez?
Eta bide batez, amets gaiztoak ahaztu.

Garai batean,
igande goizetan,
aitamen ohean sartzean,
orduan bai amets gaiztoak ahaztu!
Garai batean...

Eguzkiaren izpi bat besterik ez gara, denboran barrena galduta.

Behin argazki bat atera nizun metroan. Ez zara gogoratuko ziurrenik. Ezta ni ere, harik eta argazkia begien aurrean azaldu zaidan arte.
Argazki(h)aren kausa, memoriak errauts bilakatua. Memoria galduak, memoria faltsuak. Urteen joanak begien aurrean iduri zigutena, kondenatuta utzi zutena.

Next station, Tottenham Court Road from Northern line

Dei bat besterik ez. Zer zen hura, ezerezerako dei bat baizik? Inoiz elkarren berri izateko asmorik gabe. Hain gertu eta hain urrun, aldi berean.

Orain argazkia ikusiko bazenu, zer esango zenuke? Nik badakit: bien artean argazki hobe bat ateratzeko gai izango ginela esango nizuke.

Urruti dabil galderaren oihartzuna ordea, ez baitakit nondik zabiltzan. Harik eta begien aurrean azaltzen zaren arte.

Zer egingo diogu ba, ikusi arte ez baikara akordatzen.

Bolumena altxatzean musikak bozgorailuak lehertzear jarri zituen, automobilaren kristalari bortizki lotzen ziren euri-tanten hotsa disimulatuz. Sakoneraino zapaldu nuen azeleradorea, gupidarik gabe, eta 140 km/h-ko abiaduran jarri zen ibilgailua ziztu batean. Zer esan ondorengoaz: horko adrenalina, horko emozioa. Itzela izan zen.

Orduan konturatu nintzen baina egindakoak ez zeukala graziarik mundu bakarti hartan, ez zegoela inongo arrisku ez eta ezustekorik ikuslerik gabeko kartzela hartan.

Ni nintzen izaki bakarra eta gainontzekoa mundua, bere horretan. 

Gauaren izarrak gara alkohol tanten artean, derrigor. Horren zain, arimak ezkutatu eta jausteko. Zenbat maite dugun gaua batez ere mozkortuta gaudenean. Gure grinak, gure gogoak, nork geldi gaitzake maitea?

Gaurkoan ez dut mozkortzeko lagunik aurkitu, horregatik idatzi dizut, my love, euri-tanten jarioa eten eta egarriaren isiltasunari aurre egiteko, nirekin whiskey bat hartuko al zenuken galdetzeko.

Zer diozu? Kolosala izango da, galaktikoen pare ibiliko gara eta zeinahi amets egi bihurtuko dugu. Aterkirik gabe ibiliko gara euri-zaparradapean, emozioz hitz egingo dugu inoiz egitera iritsiko ez garen gauzetaz, ilunpean zabalik geratu diren autoetan larrua joko dugu bat ere presarik gabe, hegan egiteko ahalmena simulatuko dugu eta nahi duzun guztia, nahi duzuna, benetan.

Sam's-en itxarongo dizut, biontzako trago banarekin. 

Hosto bat gurpil artean herdoil kolorea dariola. Burdinean denborak eta hego-haizeak bezalako arrastoa utziz, zanbuluka batera eta bestera. Hala irakurri nuen behin, benetan.

Eta hego-haizea ez da ona, ez digulako bizitzen uzten eta tentsioa jaisten duelako eta bizikletak herdoiltzen dituelako.

Oxidoa geratzeko etortzen omen da gainera. Bidea gaiztotzera, pentsa lezake norbaitek. Ez ordea, uger-orbainak bizikleta zaharren xarmaren beste zati bat izan baitaitezke. Halaber, bizikleta herdoilduta egon arren aurrera egin dezakegu arazorik gabe.

Aitzitik, hostoak bai zailtzen duela bidea. Hostoak urtaro honetan duen koloreak bizikletaren aurrean gotorleku bat eskein diezaioke, besterik ez. Oztopoa baino ez da gurpil artean: noraezeko kulunkan harrokeriaz aurre egiten utzi nahi ez digun horixe.

Hortara etorri da hostoa, zirikatzera eta bizikletaren batek daki zein zatiri kilimak ateratzera.
Hostoak geratzera ez direla etortzen erabaki dut. Denbora-tarte batean aurpegirik gozoena erakutsi ondoren, ez agur ez adiorik eskeini gabe ezkutatzen digutelako aurpegia. Hego-haizeak bultzata agian, beren borondatez beharbada.

Lucyk komentatzen zuen bezala, L wants to be L. Zoragarria da Lile. Beste hainbat gauzen artean, Peru Magdalenaren liburutik honekin geratu naiz ni:

Iluntzean balkoian jesarri eta berba egiten genuen hamaika gauzaz, egunean zehar baino sosegatuago orain. Eta berba urdinak trukatzen genituen. Eta gogoratu genituen kantak, eta kanta horietako letrak, eta ipuinak, poemak, istorioak, ilusioak... eta herri zaharren kondairak, eta existitu ere egin ez ziren herrien historia, eta herriok existitzen amaitzen zuten. Denetarik han. Eta denbora gure alboan jesartzen zen. Eta zigarroak egitea zapatilak eranztea bezain natural egiten zuen neska hari, gogoak hegan egiten zion noizbehinka. Besteok berbetan jarraitzen genuen bitartean, berak, ezpainak luzaturik, teilatuetara begiratzen zuen. Eta ikaragarri desiratzen nituen bere ezpain haiek. Bere edertasuna urdin bilakatzen zen, sosegatua, epela, kremazkoa. Eta nik, hainbeste desiratu arren, ez nuen minik. Hain zen ipuin batekoa Lile, hain zen minik gabekoa bere presentzia...

Begiak ikaragarrizko ziurtasunez eta lasaitasunez pausatzen zituen edozerengan, edozeinengan. Begiratzen zizunean hurbil sentitzen zenuen, betiko lagun bat bailitzan. Eta bera besarkatzeko gogoa sartzen zitzaizun, horrela zugan bere zerbait geratuko zen esperantzan. Eta geratu zen, bai. Geratu zen. Eta batzuetan iruditzen zait hobe izango zela besarkatu ez banu, desiratu ez banu, beragan parte hartu izan ez banu. Bai, hori iruditzen zait batzuetan. Baina beragandik edan behar izan nuen, bera edan, nire egonezinezko dudak kutsatu, edertasun kamikazearen bilaketa honetara sartu, eta orain bera ez da koloredun inpultsu bizi hura. Orain bera ere milaka kilometrotara dago, gogoa guztiz urdinduta, norabide guztietarako minez.

Baina beno, hori beste Lile bat da, eta, zuk, lehenago aurkeztu dizudan Lile horren oroitzapena gorde dezazun gura nuke, zoragarria zelako.

Materiagabeko izenak gara uhinetan barrena, elkarrekiko kolisioan bizi direnak. Komunikazioaren formarik hutsalena, iraupeneko tentsioan.

Nahikoa da isiltasuna, horretaz jabetzeko.