Kale kantoi pitzatuan eserita, semaforo argitan, begira nola doazen euri tantak putzura, bat eta bi eta lau eta sei. Gasolindegira doazen autoen ke herrena, hots gosetia, tematia.

Argi laranja. Irekitzen diren aterkien ehuneko bosta apurtzen da orain zabor industrialen imitazio kaxkarrak baino ez diren zakarrontzi grisetan.

Begirada galduta, entzumena bezala amaigabeko pauso makaletan, oihartzunari oihartzunarekin erantzunez. Ukitzen duzun hori gezurrezkoa da iragan denboran eta jostailuzkoa gaur egun; bitartean gutxi batzuk gauzen gehiegizko balio erantsia kendu nahian eta mundu propioak sortu asmoz.

Argi gorriak keinu egin dizu begirada altxatzean. Orduan sinetsi duzu merezi hitza multinazionalen batek bahitu duela hiztegitik eta bere erreskateari prezioa jarri: bi milioi dolar berde.

Bidaia luzea da. Neska comboiora igota, karpetan orritxo bat deskubritu du. Eskuz idatzitako mezu bat da. Honela zuzentzen zaio.

Oh beautiful, ze zaila zaren. Beti esaten dizut zaudela so pretty, baina zuk alde egiten didazu. Badakit nire hitzak ez dituzula gutxiesten, berezko lotsa bat ezkutatzen duzula, because your smile sometimes touches an edge called shyness.

Ez izutu ba politta, don't feel scared, ez dago beharrik to feel panic; as you know, ez baitut ezer txarra bilatzen. Bakoitzari dagokiona. Eta zuri, muxu potolo bat.

112 kilometrotan gauza asko deskubri daitezke, infinitu egoera deskriba ditzakegu, begirada arrotzak ezagutuko ditugu eta guzti hori, instant bakar batez bada ere, gure barnean geratuko da. Ez utzi gauza txikiengatik harritzeari.

Orain etorri leihora eta erreparatu, zorionaren kolorea.
Beltza den zorionaren kolorea.

Iganderoko Xabier Gantzarainen artikulutik:

Tokioko gauzarik ederrena McDonald's da. Stockholmeko gauzarik ederrena McDonald's da. Florentziako gauzarik ederrena McDonald's da. Pekinen eta Moskun ez daukate oraindik ezer ederrik. Andy Warhol

Hormaren bestaldean egon zintezke lasai-lasai. Zure perfume tantak airean horren gozo, intentziodun irribarre soil bat duzularik zurekiko, desio zoro bat ezkutatuko bazenu bezala.

Murrua ezin kendu aurretik baina. Ikusi nahi dena eta ezin dena. Telebistarekin aldiz aurkakoa gertatzen da: ikusi nahi ez duguna ikusten dugu askotan. Gehiegitan agian. Azukre-zorroren batean jartzen duen moduan —publizitatea garesti dago, aizue— bizitzan 12 urte igarotzen omen ditugu pareta-hizlari horren aurrean.

Beharbada egokiena azukrea kafeari botatzeko erabiltzea izango da. Ikustekoak azalduko dira; ez gara larrituko ez dagoen horri begira. Horrelako xinplea naiz, zer uste zenuten bada...

Sentimenduen diktadura, bestearen ametsak konkistatu, beti amodiozko ametsak. Lurrari lotzen zaituzten hitzak banan-banan irentsi: zoriona itsasoko arrain handiena da soilik. Lisabö

Argia eta ilunak bat egiten duten ertz horretan eraikiko dugu etorkizunerako bidea. Harriak elkarri bota beharrean geroaren oinarriak eraiki eta finkatzeko erabiliko ditugu. Ororen nahia asetzea zaila den arren, hau aurrera doa...

Ertz mozkor bat ametsak gauzatzeko.
Ametsak ezin dira akatu, ez behintzat ertz honetan.

Beti izango da malda artean esnatuko gaituen argirik; agian ez nahi dugunean, ez eta nahi dugun erara. Agertuko da baina, plastikozko iluntasun horrek lekua ebatsi zigun bezala.

Aukeratu bostetik hiru egun. Betiko usain berbera sentitzen duzu sudurretik irakiten, zainetatik barreiatu eta grinez blai azaleratzen dena. Solairu bat igo denboraren magalean; usain gozo horrek hor dirau. Orain itxi begiak eta gozatu. Lurrin fresko horren aztarna lotsatienik ez bada agertzen ez larritu, kasu horretan zure aukerak bihar beste ematiza bat izango baitu.

Ezezagunari so zirrara, bide barri kolore zaparrada.

Ezagunak koloreak izanik, oroimenak estalirik.