Bero egiten zuen, kotxeko leihoak jaitsita gindoazen eta Depeche Modek markatzen zuen erritmoa. I'm taking a ride with my best friend. Ño. Propio jarritakoa zirudien.

Dena den, hala zen: zer axola dio nora joan konpainiak merezi duenean? Bilbo, Lekeitio, Durango, Azpeitia, Honyarbi Hills... izenak besterik ez dira. Hango eta hemengo sufrimendurik latzenak leundu ditzake aldameneko lagunak.

Baina Guardia Zibilaren kontrola. Eta noski, bi gazte izanik —puntualizazioa: gazte eta berde esatea gusto txarreko txistea litzateke—, jokatu gabeko loteria guri tokatu zitzaigun. Ostia eta puta guztiak barrutik. Musika fuera.

Ezkutatzeko ezer izan ez eta kirioak dantzan jartzea, munduaren zulorik beltzenean bakarrik sentitzea. Horixe transmititzen dute berdez disfrazatutako beldurraren nekazari andaluziarrek.

Documentazió, laz manoz en el zalpicadero, zalga uzté primero, póngaze al lado de mi compañero, por qué no va documentado?, kaka zaharra, tendremo que llevarle a Inshaurrondo, no me jodas.

Laguna hizketan sumatu nuen eta ez dakit nola baina larrua salbatu zidan. Pueden uztede seguir la marsha, mi compañero oz dará pazo. Pazen una buena tarde.

Hasperena. Musikak gure aurretik egin zuen hitz berriro; he knows where he's taking me, taking me where I want to be. Aurreko nire ondorioa aldatu behar izan nuen segidan: igual dio nora zoazen konpainia ona bada eta bidean txapel okerrik ez badago.