Zapatu arratsaldea da kapitalean. Semaforoa gorri. Luze eta geldo doa instante hau, Shibuya Crossing dirudi. Momentu egokiaren bila nabil.

Askotan pentsatu izan diat nahaztuta hagola — hego-ekira begira jartzen haizenean, batez ere. Antartika seinalatzen duk begirada zuriz, eta neguko eguzkia pitzatu nahi zian meatzaria ekartzen didak gogora.

Naturala beharko zukeenaren kontra, hala duk: askotan hire eguzkiak itzaltzeko joera hartzen dik. Bazeukak zer edo zer tokiz kanpokoa. Gainera honez gero nitaz ere ahaztuta egongo haiz, baina auskalo; igual dik.

Eta orain zebrabidean bagoazela, pentsatu dut izena dela atzean uzten dugun bakarra, izan ginenaren sinadura. Eta akordatzeko modu horrek betirako markatuta uzten gaituela, oroitzapenik makalenetan bada ere.