Etzan egin nintzen eta kumuneko iturriko tanta galduak besterik ez nituen entzuten, zirrikitutik eskapatzen den hasperena, ezkutukoa, inoren bistan egin nahi ez den aharrausia, eman nahi ez diren esplikazioak, inora begira galtzen den denbora, eta pixkanaka-pixkanaka oskol hauskor bihurtu ziren —tantak—: lehenengo ikutuak laztanak dira, geroago ohituraren ferekaren forma hartzen dute, kasik konturatu gabe eragina hazten doa eta azkenean elkargunerik gabeko intersekzio bilakatzen dira.

Eta momentu hartan etzateko hautua egin izan ez banu, ondoriorik gabeko pentsamendu alferrak besterik ez ziren izango buruan, nagiak jota esnatzeko molestiarik hartuko ez luketenak, agertzeko imintziorik txikiena ere egingo ez zutenak.

Baina ni, ordea, beti haizearen kontra.