Haizeak gona altxa dio toldoari eta begira geratu naiz:
poema bat idatzi dit gonazpi horretatik zuzendutako so isilak.
Jostailu amaigabea da
umeentzat hondarra,
eta ametsak eskuekin eraikitzen dituenaren gozamena
bereganatua dute.
Ilusio gehiago ere ikusi dut
hor behetik, etzanda.
Itsasoaren bakartasunean
hegan egitera bultzatzen duten zipriztinak daude,
dagoeneko ez baitago
oporraldien exodotik bizirik geratzen den kanpotarrik.
Erromesa baita gizartea eguzki-hiletan,
egunerokotasunean hilobia lantzen duena
hile bakarrean guztiak batera lurperatzeko.
Azkenik badira ekialdeko haizea aitzakiatan estaltzen dutenak;
horiek ez dute ikusi, ez dute sentitu,
iraileko hondartza egunak eguzki goxotan bilduta daudela
gogoetara luzatutako epeltasunaren dardaran.