Autobusaren azken eserlekutik munduaren amaiera ikus dezaket. Kilometro askotako ilara luze batean laburbiltzen da. Horko kirioen dantza, horko petralkeria usaina, horko karbono dioxidozko paretak. Ezkerraldera begiratu eta kamera geldoan bakarrik agertuko litzatekeen paisaia agertu da: munduak amaierarik ez balu, ez litzateke existituko.
Euri tantek gogor astindu dute kristala; zaparradaren aurrean urtu da geldotasunaren aztarna.

Orduan txoferrari atea zabaltzeko eskatu diot eta euripean errepidea gurutzatu dut. Gero, errekaren bestaldeko haranera egin dut zubi zahar batetik eta baserri abandonatuaren teilatupean babestu naiz. Bertan zeuden zaldien artetik polita eta guzti dirudi munduaren amaierak.

Errealitatearen itxura beti da bestelakoa begirada motela jantzita.