Autobusean hogei minutu neramatzan arte ez nintzen konturatu aurreko eserlekuan zeundenik. Azkenaldiko mozkorraldien beste eragin bat izango zen, besterik ez. Besoko ubeldua bezala. Hori astearte buruzuri batean izan zen; izugarrizko ajearekin jaiki eta nire burua ispiluan ez nuen ezagutzen.

Aurreko eserlekuan zeunden, bai. Ohiko arropa politekin konjuntoan zenuen ile iluna, aspaldiko partez. Eskuen artean, kolore nabarrez jositako azala zuen liburu bat —izenburua ezin izan nuen irakurri—, begien etenduran pausatzen zena. Barruko hizki-zoparen osagaiak hitz ingelesak ziren, adibidez "so" edota "very". Zorabio batean pasa zenituen orrialdeak gero, asperdurak jota-edo, zeregin faltaz agian.

Orrien joan-etorri horretan ikusi nuen gisan, denborak zure eskuak aldatu zituen. Handiagoak ziruditen, leku berean gauza gehiago sartzeko modukoak. Baina, handitasun horretan niretzat lekurik ez zelakoan-edo, batez ere zahar eta latzak begitandu zitzaizkidan. Zu bezala agian: ordurako 26ren bat urte beharko zenituzke, nik ordea 30etik gora ikusi nizkizun atzeko eserleku hartatik.

Geltokira iristear geundela, liburua motxilan sartu zenuen eta berokia janzten hasi zinen. Zure aurretik jaitsi nintzen. Autobusak ateak itxi eta aldegin zuenean geltokian ez zen zure arrastorik ageri ordea.

Taberna bat bilatu nuen inguruan eta garagardo bat eskatu nuen. Barran jesarrita, birak eman nizkion botilari: beharbada ni izan naiz denboraren geltokian atzean geratu dena.