Egunez nenbilen basoan bakarrik, zure bila bezala. Denboraren joan etorrian hostoak ikusi nituen zuhaitzen adarretatik agurtzen, gerora orbel sakabanatuak izango zirenak putzu lokaztuen estalki gisara. Eskutitz bat bidaliko dizut putzuzulotik entzun nuen haien arteko adio pertsonifikatuan.
Era berean hego-haize zakar batek kontra egiten zidan. Bere aurka joan ninteke, zuzenki funtsaren bila joaz, baina batzuetan bilatzen dugunaren muina oso gertu egon arren, apurtxo bat atzera egin behar dugu geure pausoan, ongi ikusteko nondik nora gabiltzan, non gauden eta nora goazen. Haatik, horrek ez du etsipenaren sinonimo izan behar. Denbora gehiago beharko da basoa zeharkatzeko, besterik ez.

Euria hasi zen goitik behera zaparradan. Tenperaturek berakada nabarmena jasan zuten eta giroak oro har txarrera egin zuen. Betaurrekoak tanta lodiz bustitzen hasi zitzaizkidan; zuhaitzen babesa ez zen nahikoa aterpe basoaren begiradapean. Behin eta berriz bustitzen zitzaizkidan betaurrekoak. Horregatik hartu nituen betaurrekoak eskutan.
Horrekin konturatu nintzen aurrean dugunak zenbait kasutan ez digula osotasuna ikusten uzten. Lagun batek behin esan zidan bezala, a veces los árboles no te dejan ver el bosque. Eta nik artean ez nuen basorik ikusten.

Gerora, arratsalde aldera-edo euriak eten zuen bere eginkizuna elur malutei lekua uzteko. Basotik atera behar nuen iluntzen hasi aurretik. Urduritasunak burua jan gabe ordea. Azkar zuritu ziren bazterrak eta pauso bakoitza ongi neurtu beharra zegoen.
Esperantzarik ttikiena duzunean baina, argia piztu eta norbait agertzen da itxaropen horren lekua betetzera. Une hartan aurkitu zintudan, iluntasuna erabatekoa izan aurretik. Baso hartatik ateratzeko egindako pausoak idatzita utzi genituen lurrean, gure hitzen arteko solasaldi hotz eta isilaren isla moduan.

Oraindik elurra ari du. Jarrai dezakegu pausoak ematen elkarrekin; basoa atzean utzi dugu iada.